PROLOGUE.
LIVE... LOVE... LAUGH.
'yan lang daw dapat ang buhay.
But how can I Live when I don't know how to Love and when I Laugh spontaneously?
Ang love daw parang kanta, may umpisa at may wakas.
Ang love daw parang highway, kapag hindi ka marunong tumawid, masasagasaan ka.
Ang love daw parang Araw, sumisikat sa umaga at lumulubog sa hapon.
But what's the sense kung di ka naman marunong kumanta? Hindi din marunong tumawid? At kung takot ka naman sa dilim diba?
Pero sabi nga nila... Life is unpredictable.
You will never KNOW what's awaits you.
Paano kung sa pagdaan ng mga araw, natuto kang kumanta? Natuto kang tumawid? And most especially, matuto kang mag-adjust sa dilim?
It's kinda crazy right? Yung bigla ka nalang nagising na kaya mo na?
Pero paano kung ang bagay na pinaka-aayawan mo at pinakaiiwasan mo ay NANGYARI sa ''yo? Sa hindi inaasahang panahon at di inaasahang pagkakataon?
Will you continue? Or will you Stop?
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Hi there! My first ever story. Hope you like and support this :) SPREAD! THANK YOU <3
Inspired by: Ate Denny, Ate ALy, GirlInLove, SGWannaBe, Alesana Marie, and TheKissingStar.
WRITTEN BY: IamTheHPPrincess.
ALL RIGHTS RESERVED.
