Sexism

Κεφάλαιο 1

Μάλλον είμαι καλά, έτσι γενικά μου λένε όλοι.
Λένε ότι δεν υπάρχει θέμα και πως όλα είναι θέμα χρόνου, θα το ξεπεράσω λένε.
Ποιο από όλα?
Αλλά ναι τι λέω, οι μισοί με φωνάζουν τρελοί και οι άλλοι μισοί πουτανα.
Ευχαριστώ Θεέ μου , ευχαριστώ.

13 Αυγούστου 2009

Είπα να πάω μια βόλτα με την Χριστίνα. Να πάμε για καφέ με το παρέακι .
Κατέβηκα στην αυλή, εκεί είχε το κιοσκι από τα αμπέλια του παππού μου και τα τσιτσικια να ακούγονται δυνατά, δείχνοντας την πόση ζέστη έχει.
Η Χριστίνα καθόταν στην ξεβαμμενη άσπρη καρέκλα και έκανε αέρα με το σταυρόλεξο της γιαγιά μου.
-Κοίτα πια βρήκατε σκαλιά!
-Ένα λεπτό έκανα , λέω γελώντας
-Αντε πάμε,μας περιμένουν!

Προχωράγαμε αμνεριμνα προς την πλατεία. Τα παιδιά ήταν εκεί κάτω από τον μεγάλο πλατανο .
Μας κοιτάνε και χερετανε , εκτός από τον Νίκο και τον Στέφανο.
Δεν έδωσα σημασία.
-Εε επιτέλους! Λέει μια από την παρέα.
-Ήρθαμε και εμείς! Λέει η Χριστίνα
Ενώ μιλήσαμε τα δύο αγόρια δεν συμμετείχαν, κάθονται σαν στην άκρη και δεν δίναμε σημασία, εκεί ήταν που άρχισα να σκέφτομαι τι παίζει.
Πια είχε πάει βράδυ, 10 ή 11 έπρεπε να ήταν.
Η Χριστίνα αποφάσισε να φύγει και έτσι είπα να πάω μαζί της .
Προχωράμε όσο πιο γρήγορα τα στενάκια.
Ξαφνικά άκου την Χριστίνα κάπως να αγκομαχαει , δεν κατάλαβα ακριβώς.
Γυρνάω και βλέπω τα δύο αγόρια να την έχουν πιάσει και να προσπαθούν να της βγάλουν το παντελόνι. Έμεινα , φοβήθηκα.
Ήταν πια αργά έλεγα..