Bulut

yardim edin

ruhumun kanadigini hissediyorum son gunlerde. ben neredeyse dort yasimdan beri buyuk, olgun gibi davranmak zorundaydim. hayat sartlari beni buna itiyordu cunku. olgun olmaya. dort yasindaki bir cocuktan beklenemeyecek kadar hemde. normalde cocuklar dusunmeden konusur degil mi? ben hic oyle olamadim. birine bir sey soylemeden once kirk defa dusundum hep. belki de yillardir bunu yaptigim icin artik zorlaniyorumdur. ben her zorlugu bir sekilde atlattim hep. zorda kaldigim anlarda dostlarim hep ruhumu onardi. bazilari da ruhumu yerinden cikardi. yine de canlari sagolsun. cogu zaman yeniden baslamak zorunda kaldim hayata. en dibe battim en yukariya ciktim. herkes basarabilir mi bunu? ben basardim. irem sayesinde. gercek dostlarim sayesinde. ama en cokta hayata olan yasamaya olan askimla basardim. nefes alamadigim anlarima sahit bu dort duvar. kimsenin olmadigi sokaklarda hickiriklarima sahit şu gokyuzu. zor. gercekten cok zor. fakat insani kendine inandiran dostlari olunca altindan kalkabiliyor her yukun. ben kalktim, defalarca. yine de cok yara aldim. o yukler kolumu bacagimi kalbimi sikistirdi arada. canim cok acidi. ama bak, gecti. gectikce bosluk cogaldi, onlar gittikce sessiz cigliklar daha yuksek suskunlukla atildi. kalbim aciyor su an ama gercekten aciyor. sanki bir sey batiyor sanki biri oturuyo tam gogus kafesimin uzerinde nefes almami engelliyor. yine de pes etmek yok. cok denedim olumu. beceremedim. en sonuncusunda irem geldi aklima. biz beraber nefes aliyoruz ben gidersem, o nefessiz kalmaz mi diye dusundum. kalirdi. cunku o gitse ben ya nefessiz kalirdim yada oksijende bogulurdum.

nice asklar kaybettim. kadin ve erkek. bunu herkes kabul edemez. yani hem kadinlardan hem erkeklerden hoslandigini. ben kabul ediyorum, saklamiyorum cunku ben buyum. dostlarimdan kendimi saklamam onlarla paylasirim. cunku onlar beni sever, cinsel tercihimi degil. cevremde boyle insanlar oldugu icin gercekten cok sansliyim. annem ne derse desin ben kizima guveniyorum diyen bir babam oldugu icin cok sansliyim. nefessiz kaldigim gecelerde yanibasimda beliren bir kopegim oldugu icin cok sansliyim. beni hayat enerjisi olarak goren anneye ve ablaya sahip olduğum icin bu dunyanin en sanslisi benim. yorgun ama sansli. tuhaf ironi. ama gercek. gercek cunku ben yasiyorum. bu bıkkınlık bu yuk bu agirlik elbet gider. geriye ben kalirim. bu agirliklar altinda ne kadar az yara alirsam benim icin o kadar iyi. o yuzden yardim edin bana. nefes alamiyorum artik. yardim edin.