เล่าเรื่อง..ผ่านปลายปากกา

กุญแจไขใจ

เมื่อหลายปีก่อน ที่บ้านชั้นที่เป็นพื้นไม้
เคยโดยปลวกบุกทำลายครั้งใหญ่
หลังจากที่จัดการเองอยู่ร่วมสัปดาห์ ปลวกถูกกำจัดหมดไป ......
แต่ได้ทิ้งร่องรอยความเสียหายไว้

ปูนซีเมนต์ขาวได้ถูกนำมาใช้
เพื่ออุดเสริมร่องรอยความเสียหาย
วัสดุปูพื้น เช่นพรม และเสื่อยาง
ได้ถูกนำมาใช้ปกปิดร่องรอยเหล่านั้นอีกชั้นหนึ่ง

แม้จะปกปิดพื้นผิวได้
แต่ใจเราเองรู้ดีว่า
ร่องรอยเหล่านั้นก็ยังคงอยู่
และใต้วัสดุปกปิดนั้น
ย่อมมีเศษผงและสิ่งสกปรก
เข้าไปติดอยู่อย่างเลี่ยงไม่ได้
สะสมนานวัน ทำให้ฝุ่นละออง
และสิ่งสกปรกมีมากขึ้น
ในที่สุดก็ต้องยกพรมทั้งผืนออก
เพื่อทำความสะอาดครั้งใหญ่
เราจึงได้เห็นพื้นผิวที่เราซ่อมแซมไว้
และบัดนี้ก็รู้สึกว่ามันไม่ได้น่าเกลียด
มากมายเหมือนอย่างที่เราคิดไว้

ตลอดระยะเวลา 6 ปี เราคิดเองว่า
วัสดุที่วางปูบนพื้นเหล่านั้น
ได้ปกปิดซ่อนเร้นความน่าเกลียด
ไม่น่าดูของพื้นที่ชำรุดเสียหาย
.........
เปรียบเสมือนตัวเรา ที่พยายามปกปิดร่องรอยความบอบช้ำ ไว้ให้ภายนอกดูดี ให้ดูร่าเริงสดใจ ไม่มีสิ่งทุกข์ร้อนใดๆ แต่เราเองก็รู้ตัวว่าสิ่งบอบช้ำและร่องรอยเหล่านั้นก็ยังคงอยู่ในจิตใจเรา
นานวันก็สะสมและบ่มเพาะ เกิดเป็นความเศร้าหมองและบั่นทอนจิตใจ เปรียบได้กับสิ่งสกปรกและฝุ่นผง
ที่แทรกตัวเข้าไปใต้พรม
เหตุใดไม่เปิดใจเหมือนการยกพรมที่ปูพื้นออกเพื่อทำความสะอาด

แล้วเราจะเห็นว่า...

รอยแผลเป็นเหล่านั้น... ไม่ได้สาหัสสากรรจ์มากมายเหมือนอย่างที่คิด เพียงทำใจยอมรับความจริง และเผชิญหน้า อย่าไปสนใจว่าใครจะว่าอย่างไร เพราะสุดท้าย มีเพียงตัวเราเองที่จะต้องสะสางสิ่งสกปรกเหล่านั้นให้หมดไป

จา-เอี๋ยว
4 เมษายน 2560