"ဇိုး...ေတာ္ေတာ့..."
"ခြပ္..."
"ဇိုး... ေျပာေနတာၾကားလား... ေတာ္ေတာ့ဆို..."
"ခြပ္...ခြပ္..."
ေဒါသေတြၾကားအျမင့္ဆံုးေရာက္ေနတဲ့စိတ္႐ိုင္းေတာင္ သူ႕ရဲ႕တည္ၿငိမ္လြန္းတဲ့အသံမွာ စကၠန္႕အေတာ္ၾကာေယာင္နနျဖစ္သြားတဲ့အခိုက္အတန္႔... တစ္ဖက္လူရဲ႕အသာစီးရသြားတဲ့လက္သီးတစ္ခ်က္မွာ ကိုယ္ဟာႏွစ္ခ်က္ဆင့္ၿပီးျပန္ထိုးမိသည္...
မွတ္ထား...ဇိုးဆိုတာေဒါသထြက္သေလာက္ေပါက္ကြဲခြင့္မရရင္ေဆး႐ံုတက္ရတဲ့အထိဖ်ားတတ္တဲ့လူမ်ိဳး...
"ႏိုးလာၿပီလား...အစ္ကိုေလး..."
"..."
"ေခြ်းေတြရႊဲနစ္ေနတာပဲ...ကြ်န္ေတာ္..."
"ဟင့္အင္း...ဘာမွမလိုဘူး...ေလယာဥ္ဆင္းေတာ့မယ္မို႔လား..."
ခဏတစ္ျဖဳတ္အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့အခိုက္အတန္႔ဝင္ေရာက္ေႏွာက္ယွက္တဲ့အိပ္မက္ဆိုးေတြေၾကာင့္ခရီးပန္းလို႔ႏြမ္းေနတဲ့မ်က္ႏွာေလးကပိုသိသာလာသည္...
"အင္း...အိမ္ပဲတန္းျပန္မယ္မို႔လား..."
"သူ႕Companyသြားမယ္..."
"အစ္ကိုေလး...ဟို..."
"ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းသြားေစခ်င္တာလား..."
"ကြ်န္ေတာ္စီစဥ္လိုက္ပါ့မယ္..."
.
.
.
"ခြမ္း...ခြမ္း...ခြမ္း..."
ေတာ္ပါေတာ့...ေဒါသထြက္သေလာက္လႈပ္ရွားေနတဲ့သူ႕လက္ေတြကိုဆြဲကိုင္တားျမစ္ခ်င္ေပမဲ့...စိတ္ရွိတိုင္းေပါက္ကြဲခြင့္မရတဲ့အခါရင္ဆိုင္ရမဲ့အေရးကိုေတြးမိၿပီးမတားျဖစ္... ခပ္ပ်စ္ပ်စ္အရည္တစ္ခ်ိဳ႕သူ႕လက္ဖ်ံေပၚစီးက်လာခ်ိန္ထိသြားၿပီဆိုတဲ့အသိနဲ႔အတူေပ်ာ့ေခြက်သြားေသာခႏၶာကိုယ္တစ္ခု...ေျမျပင္နဲ႔မထိခင္ဖမ္းထိန္းလိုက္ႏိုင္တာမို႔ေတာ္ေသးသည္...
"ဇိုးဘာျဖစ္သြားေသးလဲ..."
"လက္နည္းနည္းထိသြားတယ္ထင္တယ္..."
"နည္းနည္းဆိုတာဘယ္ေလာက္အတိုင္းအတာအထိထိလဲ..."
"..."
"ရွင္းဆီဖုန္းဆက္ပါ..."
အဲလိုေတြမႀကိဳက္တာ...ေမးလိုက္ရင္အေျခအေနကိုတိတိက်က်မေျပာႏိုင္တဲ့အခါ...အထူးသျဖင့္စိတ္ႀကီးတတ္လြန္းတဲ့ကေလးဘယ္ေလာက္အတိုင္းအတာအထိထိခိုက္သြားလဲဆိုတာကိုအတိအက်မေျပာႏိုင္တဲ့အခါမ်ိဳး...
