"ေလးေလး..."
အိမ္ထဲကိုေျခခ်လိုက္သည္ႏွင့္အေပၚထပ္ကိုတက္ရန္ျပင္ေနသည္႕ေလးေလးကိုလွမ္းေခၚမိေတာ့ ေရာက္လာတာလားဆိုတဲ့အၾကည္႕ေတြမွာအျပစ္တင္ေနတဲ့အရိပ္အေယာင္ေတြ...ငယ္ငယ္ေလးကတည္းကထိန္းေက်ာင္းခဲ့သူမို႔ဒီအိမ္ေတာ္ကိုထိန္းသိမ္းသူဆိုေပမဲ့ေလးစားရတာေတာ့အမွန္ပင္...
"ေရာက္လာတာလား..."
"..."
"ခဏေတာ့တက္ၾကည္႕သြားေပးပါ..."
ဒီအိမ္ေတာ္...ဒီအေပၚထပ္ဆိုတာတစ္ခ်ိန္ကရင္းႏွီးခဲ့ဖူးတဲ့ေနရာေတြဆိုေပမဲ့...အခုဆိုမေရာက္ျဖစ္တာဘယ္ေလာက္ေတာင္ၾကာခဲ့ၿပီလဲ...ပူပန္ေနတဲ့စိတ္နဲ႔အေလာတႀကီးလိုက္လာဖို႔ဆံုးျဖတ္တုန္းကအဆင္ေျပေပမဲ့...အခုခ်ိန္က်မွေနာက္ျပန္ဆုတ္ဖို႔စဥ္းစားမိေတာ့...အရိပ္အကဲနားလည္လြန္းသူေလးေလးကေတာင္းဆိုသလိုေျပာလာသည္...
"ထိ...လက္ထိသြားတာ...4ခ်က္ခ်ဳပ္လိုက္ရတယ္...ၿပီးေတာ့...ေသြးခုန္ႏႈန္းေတြသိပ္မမွန္ခ်င္ဘူး..."
"..."
"စိတ္ပူလို႔လိုက္လာတာဆိုရင္...ခဏေတာ့ဝင္ၾကည္႕သြားသင့္တယ္မို႔လား..."
လိုက္လာမွာအတိအက်သိသူတစ္ေယာက္လိုေရွ႕ကဦးေဆာင္ကာတက္လွမ္းသြားတဲ့ေလွကားေတြေပၚလိုက္သင့္မလိုက္သင့္ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္မွာဦးေႏွာက္နဲ႔မဟုတ္...ႏွလံုးသားနဲ႔သာျဖစ္လိမ့္မည္ထင္သည္...
"ကိုဋီ..."
ကိုယ့္ကိုျမင္တာနဲ႔အံ့ၾသတႀကီးျဖစ္ကာထိုင္ရာမွထလာေသာရွင္းအားေခါင္းတစ္ခ်က္ဆက္ကာအသိအမွတ္ျပဳမိေတာ့ေတာင္းပန္ပါတယ္ဆိုတဲ့အၾကည္႕ေတြနဲ႔ရင္ဆိုင္ရသည္...
"ႏိုးလာေသးလား..."
"ခဏေတာ့ႏိုးလာေသးတယ္...ေလးေလး..."
"အျပင္ခဏလိုက္ခဲ့...ရွင္း..."
သိတာေပါ့...ဒါကိုယ့္ကိုဇိုးအနားမွာရွိေစခ်င္လို႔သပ္သပ္ေရွာင္ေပးတာ...တံခါးပိတ္သံတစ္ခ်က္ၾကားလိုက္ရၿပီးတဲ့ေနာက္တိတ္ဆိတ္လြန္းမကတိတ္ဆိတ္သြားတဲ့အခန္းေလးထဲမွာ...အသက္႐ွဴသံေတြကအစၾကားေနႏိုင္တာမ်ိဳး...ကုတင္ထက္မွာျဖဴေဖ်ာ့စြာလဲေလ်ာင္းေနသူရဲ႕ဆံႏြယ္ႏုႏုေလးေတြဆီလက္လွမ္းမယ္လုပ္ေတာ့...ရွည္လ်ားေကာ့ညြတ္ေနတဲ့မ်က္ေတာင္ေမႊးေလးေတြကအသနားခံေနသေယာင္...အရည္တလက္လက္နဲ႔စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည္႕တတ္တဲ့သူ႕မ်က္ဝန္းေတြကိုကိုယ္ကလြဲလို႔တျခားသူေတြမျမင္ေအာင္ဖံုးကြယ္ေပးတတ္တဲ့သူတို႔အတြက္အနမ္းတစ္ပြင့္ဆုခ်ခ်င္ေပမဲ့...ဟင့္အင္း...ကိုယ့္အခ်စ္ဟာအေသးစားရမၼက္ေလးေတာင္မပါဝင္ဘဲသိပ္ကိုျဖဴစင္တဲ့အေၾကာင္းလူေတြသိဖို႔လိုသည္...
