Πρέπει.
Κάνω ένα βήμα.
Να το!
Στο χέρι μου την κρατάω.
Φωνάζω.
Θα την διώξω επιτέλους από πάνω μου δεν θα την αφήσω να με μολύνει άλλο.
Θα το κάνω.
Δεν αντέχω να την έχω άλλο μέσα μου.
Είναι τώρα πλέον ένα κομμάτι του εαυτού σου.
Όχι δεν είναι!
Την κρατάω τώρα γερά μέσα στην τσέπη μου.
Σηκώνω το μανίκι της ζακέτας μου.
Είναι τόσο γαλήνια εδώ,
τόσο όμορφα.
Η Αθήνα είναι το βράδυ λάμπει.
Φορώντας το μαύρο μανδύα της,
περιλουσμένη από το υπέροχο ψύχος του χειμώνα.
Ένα αεράκι φυσάει.
Θυμίζει εκείνη τη νύχτα.
