Χτυπάει το ρολόι.
Είναι η ώρα, σκέφτομαι.
Από εδώ ψιλά βλέπω τις ράγες του τρένου.
Το σημείο του αποχαιρετισμού μας.
Πρέπει να το κάνω ,
να προσχωρήσω.
Έχω μείνει πίσω.
Βγάζω από την μπροστινή θήκη της ζακέτας το λάστιχο.
Το περνάω από το χέρι μου.
Το σφίγγω.
Ηρεμία.
Γαλήνη.
Ποτέ δεν έχω ξανανιώσει τόσο όμορφα.
Κοιτάω την θέα από εδώ ψιλά,
είναι μοναδική.
Λίγο ακόμη άσε με να την νιώσω άλλη μια φορά να με ταξιδεύει.
Φοβάμαι πώς αν το κάνω δεν θα έχει επιστροφή το ταξίδι μου.
Ότι δεν θα σε ξαναδώ.
Πρέπει να προχωρήσω.
Να σε αφήσω.
Ακούγεται το τρένο.
Τώρα !
Φωνάζω δυνατά.
Είμαι ελεύθερη.
