Something Borrowed // Zayn Malik

Κεφάλαιο 1°

7:30

Ξημέρωσε.
  Εφτασε η μέρα που η ζωή μου θα μπεί σε μια άλλη σειρά. Μέχρι χθες ήμουν μια συνηθισμένη 22χρονη που εργαζόταν στο τοπικό καφέ και σέρβιρε καφέδες. Ομως απο σήμερα θα το αλλάξω. Επιτέλους θα κάνω αυτό που ξέρω καλύτερα, θα χορέυω.

  Αποχωρίζομαι το κρεβάτι μου, και περπατω στις μύτες για να μην ξυπνήσω την μικρότερη αδερφή μου που αναπνέει βαριά στο διπλανό κρεβάτι. Βγαζω τα ρουχα μου και χρησιμοποιώ το λευκό μπουκάλι για να απλωσω λίγο αφρόλουτρο στο σώμα μου όπως κάθε πρωινό. Το άρωμα καρύδας έχει εξαπλωθεί σε όλο το μπάνιο κάνοντας το νερό μεταξένιο.

Καθώς σερνω τη πετσέτα στο σώμα μου για να το στεγνωσω ακούω την μαμα μου να χτυπάει αργά την πορτα.

"Σου εχω φτιάξει πρωινό, βιασου. Οπου να ναι θα φύγουμε." αναστεναζω και ντυνομαι βιαστικά.

  Κοιτώ γύρω και ελέγχω αν έχω πάρει ο,τι χρειάζομαι. Χτενίζω τα μαλλιά μου και φτιάχνω τις καστανές μου μπούκλες. Παίρνω την τσάντα μου και την βαλίτσα που είναι δίπλα στην πόρτα και διστακτικά κλείνω την πόρτα πίσω μου.

"Καλημέρα Roxie." με πειράζει ο μπαμπάς με το υποκοριστικό που μου έχει βγάλει.

Στριφογυρίζω τα ματια μου και δαγκωνω το κρουασάν απο το πιατο μου και η μαμά γεμιζει μια κούπα καφέ. Θα μου λείψουν όλοι εδώ, η μαμά, ο μπαμπάς, η Abby.

"Μαμά μη κλαις, θα έρχομαι να σας βλέπω όταν μπορώ." καθησυχάζω την μαμά και την αγκαλιαζω. "Να προσεχείς Roxelena. Να μου τηλεφωνήσεις μόλις φτάσεις." γνέφω και στέκομαι για λίγα δευτερόλεπτα πριν μπω στο αυτοκίνητο.

8:45

Αποχαιρετώ τον μπαμπά και σέρνω τη βαλίτσα στην είσοδο του αεροπλάνου. Δειχνω το εισητήριο μου στην αεροσυνοδό και με οδηγεί στη θέση μου. Δεν έχω φύγει από το Southampton ποτέ ξανα, παντοτε ήμουν εδώ. Ενα περίεργο συναίσθημα επικρατεί στο στομάχι μου, ενα σφίξιμο. Ειμαι παραπάνω απο χαρούμενη για την υποτροφία όμως θα είναι δύσκολο για μένα να βρεθώ σε μια ξένη χώρα μόνη μου.

Λιγες ωρες αργότερα..

Το ταξί σταματα εξω απο ενα μεγαλο, επιβλητικό κτίριο. Πληρώνω τον οδηγό και έπειτα αφήνει την βαλίτσα μου στο πεζοδρόμιο. Στέκομαι και κοιτάζω οσους μπαινοβγαίνουν στην σχολή.

Σύντομα θα είμαι και εγώ μια απο αυτούς, το αξιζω.

Ψελίζω αργά στον εαυτό μου και έπειτα προχωρώ μεσα. Η κύρια είσοδος είναι γεμάτη από αγόρια και κορίτσια. Αλλοι φαίνονται ανήσυχοι, άλλοι χαρούμενοι, ο καθένας βυθισμενος στις σκέψεις του. Νιώθω μερικά βλέμματα πάνω μου καθως κατεθυνομαι προς το μεγάλο γραφείο.
"Γεια σας." λέω διστακτικά και η ξανθιά νεαρή σηκώνει το κεφάλι της.

"Σε τι μπορώ να βοηθήσω;" απαντά ξερά.

"Είμαι εδώ για την υποτροφία. Ελαβα μια επιστολή που έλεγε οτι είχα γίνει δεκτή. Το όνομα μου ειναι-"

"Ναι γνωρίζω πως σε λένε. Roxelena Devin. Η διευθύντρια θα βρίσκεται στο γραφείο της σε δυο ώρες. Μέχρι τότε μπορείς να τακτοποιηθείς στο δωμάτιο σου, 4ος όροφος δωμάτιο 430." τελειώνει την πρόταση της και δίνοντας μου τα κλειδιά επιστρέφει στη προηγούμενη δουλειά της κοιτώντας την οθόνη του υπολογιστή.

"Ευχαριστώ." ψελιζω και σέρνω τη βαλίτσα μέχρι το ασανσέρ και περιμένω να φτάσει στο ισόγειο.

Μου είχαν πει ότι θα συγκατοικω με αλλη φοιτήτρια της σχολής. Αναρωτιέμαι να την γνωρίσω, ίσως ταιριαξουμε αλλά ίσως και όχι. Το βασικό είναι πως βρίσκομαι εδω, τίποτα δεν θα με βγάλει απο τον στόχο μου,
ΚΑΝΕΝΑΣ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ.