Μια περίεργη αρχη

Η ημερα των γενεθλίων

Με λενε Μαρια και σήμερα κλείνω τα 15. Δεν ξέρω γιατί αλλά νιώθω πολύ περίεργα σήμερα. Σηκονωμαι,ντυνομαι,τρωω και φεύγω για το σχολείο. οι γονείς μου δεν μου ειπαν χρόνια πολλά αλλα δεν πειράζει θα το ξέχασαν θα το θυμηθούν αργότερα σκεφτικα. Έφτασα στο σχολείο. Να έρχεται και η κολλητη μου η οποία τυχαίνει να έχει και εκείνη γενεθλια σε 1 μηνα. Εγω περιμενα να μου πει χρόνια πολλά άλλα αντί γιαυτό μου λέει:
-Ξερεις αν θα γράψουμε τεστ σήμερα στα αρχαία?
Εγω εμεινα λίγο έκπληκτη γιατί ποτέ δεν είχε ξεχάσει τα γενεθλια μου.
-Ναι,ναι σήμερα γράφουμε το τεστ
Της απαντησα και εκείνη είπε ευχαριστώ κι έφυγε.
Έχω πολλούς φίλους στο γυμνάσιο αλλά κανένας σήμερα δεν μου είπε χρονια πολλα. Μέσα στην τάξη σκεφτομουν αν με έχουν ξεχάσει όλοι ή μήπως μου ετοιμάζουν κάτι. Μπααα ειπα και μετά γυρισε ή σκέψη μου στους αγαπημενους μου τραγουδιστές Marcus & Martinus. Αραγε θα έρθουν ποτέ Ελλαδα? Θα τους δω ποτέ? Θα τους αγκαλιασω? Σκεφτομουν μέχρι που ακουσα την φωνή της καθηγήτριας που εξηγούσε μία εξίσωση στα μαθηματικά να φωνάζει:
-Για σήκω στον πινακα λοιπόν Μαρια και λυσε μας την εξίσωση που μόλις εξηγησα μιας που προσεχες.
Εγώ σηκωθικα στον πίνακα και έκανα τυχαίες πράξεις. ολοι γελουσαν μαζί μου και με κορόιδευαν και αυτό με έκανε να νιωσω ακόμα χειροτερα.
Όλες τις υπόλοιπες ώρες στο σχολείο ήμουν χάλια.Δεν πέρναγαν οι ώρες με τίποτα μέχρι που επιτέλους έφτασε το σχολασμα. Όλες μου οι φίλες έτρεξαν μακρια μου και από άλλον δρόμο και κατέληξα να παω μόνη μου σπιτι. Κρατιομουν σε όλο τον δρόμο έξω να μην κλάψω μέχρι που εφτασα στην είσοδο της πολυκατοικίας και κάθισα στα σκαλιά της εισόδου όπου ξεσπασα σε κλάματα. Νομιζα οτι κανενας δεν με ηθελε πια. Προσπαθήσα να ηρεμισω και να παω πάνω γιατί θα ειχε ανησυχησει η μαμά μου. Ανεβικα τα σκαλιά και εβγαλα τα κλειδιά μου. ανοιξα την πορτα και αντικρισα ολη μου την τάξη να μου έιχει κάνει πάρτι έκπληξη! Εγώ χαρηκα παρά πολύ και ανακουφιστικα γιατί νόμιζα ότι ήμουν αντιπαθητική. Περασα ένα υπεροχο απόγευμα. Η ώρα είχε πάει 11 όλοι οι καλεσμένοι είχαν φύγει και αφού ανοιξα τα δώρα πηγα να πλυνω τα δόντια μου. Καθώς κοιταζομουν στον καθρέφτη ένιωθα μία περιεργη ενέργεια να με περικυκλώνει. ξαφνικά ο καθρέφτης αρχισε νά θολώνει. Σχημάτισε πάνω τις λεξεις: η σκέψη θα σε οδηγήσει εκεί που θες. Εγω παραξενευτικα. Πηγα να αγγιξω τον καθρέφτη και το δάκτυλο μου πέρασε απο μέσα. Τρομαξα αλλα πήρα το θάρρος και έβαλα το κεφάλι μου να δω. μέσα ήταν ενα θολλο κενό με γραμμένες λεξεις να περιφερονται: η σκέψη θα σε οδηγήσει εκεί που θες. Εκλεισα τα μάτια και σκεφτικα τους αγαπημένους μου τραγουδιστές Marcus & Martinus και μπηκα ολοκληρη μέσα στον καθρέφτη. ενιωσα να πεταω μέχρι που τα πόδια μου ακουμπησαν έδαφος
Και άκουσα παιδικές φωνές. Ανοιξα τα μάτια μου και βρέθηκα στο Τροφορς της Νορβηγιας απέξω από το σπίτι των αγαπημενων μου τραγουδιστών αλλά ήταν αρκετά μικροί γύρω στα 8 χρόνων! Είχα γυρίσει πίσω στο χρονο...