διχασμένη Καρδιά

1

"Τι κοιτάζεις,καλή μου? "

Η Έλενα είχε στηθεί στο παράθυρο και κοιτούσε τη μετακόμιση που γινόταν στην οικία ακριβώς απέναντι από τα διαμερίσματα τους.
Δεν ήξερε ποιός το είχε αγοράσει και...μιας και η τιμή πώλησής του ήταν τσουχτερή, είχε την περιέργεια να δει ποιος ήταν ο νέος ιδιοκτήτης που αδιαμφισβήτητα ήταν πολύ, πλούσιος.

"Λες να είναι νέος ο καινούριος ιδιοκτήτης, μπαμπά"?

"Ω!ελα τώρα παιδί μου,κατέβαινε απ το περβάζι ,δεν είναι σωστό να σε δει κανείς εκεί πάνω".

Ή Έλενα κατέβηκε και έτρεξε στην αγκαλιά του αγαπημένου της πατέρα.
Ο λόρδος Τζεισον Τσαπλιν,ένας κομψός και ευκατάστατος άντρας, χήρος,είχε απομείνει τα τελευταία χρόνια, μετά το θάνατο της συζύγου του,με τα δύο του παιδιά ,την Έλενα και τον Νίκολας.
Ή πρώτη, μόλις είχε κλείσει τα 18 και ένας μεγάλος χορός ετοιμαζόταν προς τιμήν της.
Και ο δεύτερος,ο Νίκολας, ένας γοητευτικός νέος 25 ετών, αμετανόητος εργένης και ακαταμάχητος γόης, ασχολούταν με την περιουσία του πατέρα του στο Λονδίνο και με τα αρκετά κτήματα εκτός αυτού.
Ο Νίκολας,για όλους, ήταν εξώγαμος γιος του λόρδου Τζέισον, μετά από μία περιπέτεια που είχε, με μία γυναίκα αγνώστων στοιχείων.
Μετά το θάνατο της γυναίκας του όμως, του έγινε γνωστό και χωρίς δεύτερη σκέψη αναγνώρισε το παιδί που έκτοτε, ζει μαζί του.
Μάλιστα σαν πρωτότοκος, όλη η περιουσία του λόρδου μετά θάνατον, δικαιωματικά θα περάσει σε εκείνον.

"Νίκολας ,εμαθες ποιος αγόρασε το αρχοντικό"?

"Έχω σοβαρότερα θέματα να ασχοληθώ,Ελενα.Και για να χουμε καλό ερώτημα,τι σε κόφτει εσένα ποιος αγόρασε το σπίτι"?

"Ω!ελα τώρα Νίκολας,δεν έχεις την τόση δα περιέργεια? Αν ήταν ας πούμε... ένας γοητευτικός νέος..?"

Τη σκέψη της διέκοψε το έντονο γέλιο του Νίκολας.
Η Έλενα του έδωσε μία μπουνιά με τα μικρά,λεπτά, χεράκια της στον ώμο.

"Ελα τώρα μικρή τι βαράς? Πριν ακόμη κάνεις το ντεμπούτο σου και άρχισες να σκέφτεσαι γοητευτικούς νεαρούς? Η αλήθεια είναι ότι ενδιαφέρθηκα να μάθω ποιός αγόρασε το σπίτι αλλά προς το παρόν παραμένει μυστήριο".

"Ναι ε! Και γιατί δεν γνωρίζει κανένας?"

"Ίσως ο γοητευτικός νεαρός σου αδερφούλα να μην είναι πάρα ένας παράξενος γεροξεκούτης, ποιός ξέρει".

Μάλλον αυτό δεν άρεσε καθόλου στην Έλενα. Στράβωσε το στόμα σε ένδειξη δυσαρέσκειας και έβγαλε τη γλώσσα κοροϊδεύοντας τον αδερφό της.
Έβαλε όμως στοίχημα ότι εκείνη, θα μάθαινε ποιός ήταν ο καινούριος της γείτονας.

-

"Το φαγητό είναι έτοιμο δεσποινίς,ελάτε, είστε όλη μέρα νηστική".

Το ταξίδι την είχε κουράσει πολύ, όμως ήθελε αν μπορούσε,να γυρίσει όλο το Λονδίνο σε μία μόνο μέρα.
Να ξαναπάει πάλι σε όλα εκείνα τα μέρη που πήγαινε τότε με τη μητέρα της.
Είχαν περάσει τόσα πολλά χρόνια. Σιγουρα όλα θα είχαν αλλάξει.
Το σπίτι όμως, στον απέναντι δρόμο,δεν είχε αλλάξει καθόλου.
Μπορούσε ακόμη να δει τον εαυτό της στο παράθυρο της σοφίτας, να κοιτάζει τον πολυσύχναστο δρόμο.
Μπορούσε να διακρίνει το πρόσωπο της μητέρας της, γεμάτο δάκρυα,να στάζουν ασυγκράτητα στο τσάι της.
Ναι...μπόρεσε για μία στιγμή, να ακούσει μέχρι και τον πυροβολισμό που έδωσε τέλος στην απέραντη σιωπή που πάντα επικρατούσε εκεί,στο απέναντι σπίτι.

Ένιωσε μία θλίψη,που γρήγορα έγινε θυμός. Θυμός που κόντευε να την πνίξει.
Δύο χέρια έσφιξαν τους ώμους της, βγάζοντας την απ' τη δυστυχία της.

"Ελα κυρά μου να φας. Έχεις χρόνο, τώρα."

Πήρε μία βαθιά ανάσα και γύρισε προς τη γυναίκα.

"Ναι...έχω όλο το χρόνο δικό μου."

Ή μικροκαμωμένη γυναίκα με τα γκρίζα μαλλιά και τις ρυτίδες στο πρόσωπο,κοίταζε την κυρά της και πονουσε.Πονούσε που έβλεπε το όμορφο πρόσωπό της να ασχημενει απ' το μίσος που είχε φωλιάσει χρόνια τώρα στην καρδιά της.
Εκδίκηση ήθελε και γι αυτή την εκδίκηση είχε φτιάξει ανάλογα τη ζωή της όλα αυτά τα χρόνια.
Και να, που ήρθε η στιγμή να την πάρει .

Η Ρόζαλιν έκατσε στη μεγάλη τραπεζαρία και άρχισε να καταβροχθίζει ότι υπήρχε στην πιατέλα. Τώρα κατάλαβε πόσο πολύ πεινούσε.

"Αλίσια, ετοίμασε το μπάνιο μου,θα βγω".

"Κάτσε κυρά μου να ξαποστάσεις λίγο και βγαίνεις αύριο. Δεν θα χαθεί ο κόσμος αν ξεκουραστείς. Τώρα είσαι εδώ, έχεις ολο το χρόνο δικό σου".

Η γυναίκα είχε δίκιο για άλλη μία φορά. Άλλωστε έπρεπε να μάθει να ελέγχει την παρόρμηση της.
Δεν έπρεπε σε καμία περίπτωση να φανερωθεί η ταυτότητα της, όχι πριν εκπληρώσει το στόχο της.