Childish

Chapter 1.

Ο ήχος του ξυπνητηριού διαπερνά τα αυτιά μου, κάτι που κάνει το πρωινό μου ξύπνημα πιο βασανιστικό από κάθε άλλη φορά. Σηκώνομαι από το κρεβάτι μου πολύ απότομα, με αποτέλεσμα να καταλήξω ξανά στο κρεβάτι από τη ζαλάδα που προξενείται μέσα μου. Όσες φορές και να το πάθω αυτό, ποτέ δε θα σταματήσω να σηκώνομαι απότομα.

[...]

Μετά από αρκετό περπάτημα, διακρίνω την πύλη του σχολείου. Ήδη μου λείπει το καλοκαίρι. Καθώς κατευθύνομαι προς την τάξη μου, δύο δυνατά χέρια νιώθω να με σπρώχνουν απότομα προς τον τοίχο του διαδρόμου. Το σώμα μου συγκρούεται με τον σκληρό τοίχο και όλο μου το είναι κάνει μεγάλη προσπάθεια για να μην φωνάξει από τον πόνο και την έκπληξη που νιώθω. Θα έπρεπε να το περιμένω.

" Καλημέρα, σπασίκλα. ", ακούω την φωνή που θα μπορούσε να με ταράξει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.

Με κοιτάζει με αυτό το αινιγματικό του χαμόγελο, κάνοντάς με να μην μπορώ να αρθρώσω ούτε μια λέξη από τον φόβο μου. Απλώς τον κοιτάω, χωρίς να μιλάω ή να κουνιέμαι. Οποιαδήποτε κίνηση μου σε μια τέτοια στιγμή θα μπορούσε να αποβεί μοιραία για την σωματική μου ακεραιότητα.

Το χέρι του προσγειώνεται με δύναμη πάνω στο μάγουλό μου, κάτι που με ξυπνάει βίαια από τις αγχωτικές σκέψεις μου.

" Εμένα θα μου απαντάς όταν σου μιλάω, κατάλαβες; ", πλέον η φωνή του βγαίνει πιο δυνατή από ποτέ. Νευρίασε χωρίς να έχω κάνει ούτε μια κίνηση. Δεν υπάρχει ελπίδα να βγω από μια τέτοια κατάσταση χωρίς να πονέσω τελικά.

Κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου, και πριν καν ολοκληρώσω την κίνησή μου, δεύτερο χαστούκι προσγειώνεται άγαρμπα στο άλλο μου μάγουλο.

" Μίλα είπα, δε θα μιλάω μόνος μου! ", συνεχίζει να φωνάζει με όλη του τη δύναμη, μα δεν τον ακούει κανείς;

Μουρμουρίζω ένα αδύναμο "συγγνώμη" και κατεβάζω το κεφάλι μου.

" Μπράβο η καλή σπασίκλα, έχεις διορθωθεί από πέρυσι βλέπω ", μου λέει στέλνοντας ένα στραβό ψεύτικο χαμόγελο.

" Και ξέρεις ", συνεχίζει, "την γνωστή ώρα στο γνωστό μέρος, μωρό μου. "

Τρομοκρατημένη, ψελλίζω " εντάξει " και εκείνος μου δίνει ένα φιλί πριν μου γυρίσει την πλάτη με αποτέλεσμα να εξαφανιστεί στους διαδρόμους.

Δε ξέρω για πόσο ακόμη θα μπορώ να επιβιώνω σε αυτή τη κατάσταση. Απορώ γιατί δε με έχει σκοτώσει ακόμα. Γιατί με βασανίζει;

Έχω σκεφτεί αμέτρητες φορές την αυτοκτονία, όμως το πονηρό μυαλό του έχει καλύψει ακόμη και την τελευταία ευκαιρία λύτρωσής μου. Θα σκοτώσει την οικογένειά μου εάν κάνω την παραμικρή προσπάθεια για να θέσω ένα τέλος σε αυτό το μαρτύριο.

Εάν τον χωρίσω, ή εάν μιλήσω στον οποιονδήποτε για την κατάσταση στην οποία είμαι παγιδευμένη τον τελευταίο χρόνο, θα σκοτώσει μπροστά στα μάτια μου όσους αγαπώ και μετά εμένα.

Κανείς δεν ξέρει τον πόνο που νιώθω καθημερινά για να προστατεύσω τους γύρω μου κρατόντας τους έξω από αυτό.

_____

Γειά σας 💕

Λοιπόν αυτή είναι μια νέα ιστορία δικής μου έμπνευσης, και ναι, στο τέλος του κάθε κεφαλαίου θα σας ενημερώνω για διάφορα θέματα και θα μοιράζομαι κάποιες από τις σκέψεις μου μαζί σας 😇

Ελπίζω να σας άρεσε το πρώτο κεφάλαιο και να πήρατε μια γεύση από την ιστορία μου ❤️❤️❤️

Spoiler Alert : Η συνάντηση της Άρτεμις με τον άγνωστο εκβιαστή της 😳

Θα με βοηθούσε πολύ αν αφήνατε ένα σχόλιο με τη γνώμη σας, και αν πατούσατε το αστεράκι κάτω αριστεραααα ✌️

- Κατερίνα που συχαίνεται τις Δευτέρες 😩