The Deservance

Prologue

2nd Anniversary namin ngayon ng love ko. We are currently dating in a fine dining restaurant. No one dared to start up a talk, which gives me an "I don't really know, what is his problem?" question kase naman itong si Carlo hindi makatingin ng diretso sakin

hmmmm...

OH MY GOD?!??

Hindi kaya??

Then he caught my stares and he nervously smiled. Sa wakas Lord ito na ang pinakamatagal kong hinihintay, sabi na e siya na si the one.

"Laur"

I gave my seductively smile and looked at him. "Yes, love?"

He gulped and tried to looked straight in to my eyes.

"Uhm"

"Yes Carlo, YES!!"

He gave me a weird look.

"What?" he said it in an amused tone, as if he heard a sentence that will strangled him to death.

"Yes love, YES!!. I willingly love to be the mother of your childr-

Pero hindi ko pa man natatapos ang linyang prinaktis ko sa aking isipan pag sinagot ko na siya bigla siyang nagbitaw ng walong pangungusap na talaga namang piniga ang aking kasiyahan.

"Laur, I'm not happy anymore. Let's break up." nakatungo niyang sagot.

"W-what?" Tinignan ko siya ng diretso sa mga mata ngunit panay ang iwas niya.

"You heard it out right. Ayoko na."
inis niyang sabi.

"Huh? ikaw pang galit, e ikaw tong nakikipagbreak? Anong klase ka ha? After all this years eto ang kapalit Carlo, eto haa?!!"
sigaw kong tanong sa kanya kaya napatayo ako at sinampal ko siya sa mukha, wala na akong pakialam kung pinagtitinginan kami ng mga tao dito.

"Baby, do not make a scene here" he fakingly sweet said.

"Wag mo akong tawagin ng baby dahil endearment mo yan sa mga babae mo." Hinampas ko siya't kinalmot.

Dinala niya ako sa likod ng resto nila, yes oo nga pala i forgot to tell you sa kanila nga pala itong restaurant na toh. Kapal e noh? 2nd Anniversary namin tas ayaw niyang gumastos, pero alam niyo wala naman akong pake kung san niya ko dalhin e. Ang importante sakin e yung kasama ko siya pero yun pala wala na tong lahat sa kanya.

Ang tahimik ng paligid. He looked at me at nagpakawala ng buntong-hininga.

"Laur"

Napahikbi na ako, hindi ko na kaya e. Ang sakit, sobrang sakit. Pangalan ko pa lang ang binabanggit libo-libo na ang boltahe ng sakit na dumadaloy sa akin.

"You do not deserve a jerk and bastard asshole like me. Wala akong masabi sa relasyon natin dahil ang totoo bet lang lahat ng ito, I mean hindi lahat but ung first month natin last year ang bet ng mga tropa sakin hanggang sa pumalpak ako kasi i really fell inlove with you . . . *Silence*

before, but lately this year parang hindi na ako masaya nasasakal ako, and. . .

ayoko ng mag commit. Y-You deserve someone better." Nagulat siya ng sabayan ko siya sa huling pangungusap na binitawan niya, ngumiti ako kahit pilit.

Nakatitig lang ako sa kanya habang humihikbi " NAPAKA SELFISH MO CARLO! Deserve? what the hell does that deservance has to do with us huh? Napakahina mong tao. You know what kahit murahin kita't lahat-lahat kulang na kulang ang mga salitang yun para malaman mo kung gaano ka kag*go." Napahikbi ako pero pinipigilan ko hanggang sa nahirapan akong huminga at nawalan ng malay.

Pagdilat ko sumalubong sakin ang maliwanag na sikat ng araw galing sa bintana. Pero teka? Wala ako sa kuwarto ko. Nasan ako?

Luminga ako sa gilid at nagulat ako sa nakita ko

s-si C-Carlo . .

"Gising ka na pala, tawagin ko lang sila tita." lalabas na sana siya ng kuwarto pero

"Carlo, Umalis ka na dito baka di ka pa makalabas ng buhay sa ospital at baka makasama kita sa silid nito, sige ka." Seryosong banta ko sa kanya at sabay ako pumilit ng tawa kahit alam kong alam niyang peke lang yun. Bakit ko sinabing "baka di ka na makalabas ng buhay sa ospital" kase naman baka bugbog ang abutin niya sa tatlo kong kuya sina Kuya Rev, Kuya Lauv, at Kuya Vid. Malaking gulo na naman yun panigurado.

Nagulat ako ng umiyak siya at niyakap ako. "You are like a sister to me, Laur."

Nag echo yan sa buong sistema ko

sister

sister

sister

sister

sister

ako na ang unang kumawala sa yakap, at sinabing "thank you for everything and goodbye." sabay ngiti at kasabay nun ang pagpihit niya sa pinto upang makagayak na. Pag alis ni Carlo dun ako umiyak ng umiyak ng umiyak.
Nakatulog pala ako ng mahigit 3 oras, dumating na ang buong pamilya ko.

Hindi ko maitatangging martyr ako when it comes to love but wala e ganto ako. And baka pag hindi ko iniyak, baka sumabog ako.

Tatlong buwan na ang nakalipas at medyo ok na naman ako at sa tatlong buwan na yun nakilala ko si Nic. Nililigawan niya ako up to now and well talaga namang ideal ang lalaking ito.

Hanggang sa naging kami for 2 months nga lang kasi alam niyo ba ang sabi niya?

"Laur, you deserve someone better. Ayoko na, it was nice meeting you."

Deservance huh? that's bullsh*t.
Alam ba nila kung sino ng nararapat sakin? Pag mahal mo, mahal mo. There should be no doubts na hindi niya ako deserve. Pag papasok ka sa isang Relationship ayusin mo muna ang sarili mo o kaya naman let the love between you and him/her change you in a good/better way. To think of, napakaraming darating na consequences pag di ka nag isip ng tama yun bang ura-urada ka pumasok sa isang relasyon, magkakasakitan lang kayo and worst baka mawala pa ang mga taong di mo inaasahang iiwan ka rin pala.

Dalawa.

Dalawang lalake na ang nagdaan sa buhay ko. Simula noon naging independent ako, humiwalay ako ng tirahan sa parents ko at nagkaroon ako ng sarili kong condo.

Masaya? Hindi.

Nakakayamot? Oo.

Nakamove on na? Oo.

Author's Note: Weh nakamove on ka na teh? bilis ah. Hi everyone, this is my first story ever. Please vote and comment for any suggestions or opinions about my story. I will gladly accept your negative feedbacks :)

Enjoy reading!!