Znów patrzę na to samo niebo w odcieniu indygo. Tylko jasne punkty przedzierają się przez ciemność. Znowu. Kolejną noc, samotnie. Nawet nie wiesz, jak bardzo chciałbym cię przytulić, objąć, pocałować. Śmieszne, prawda? Nawet cię nie pamiętam.
Dlaczego? Ja sam nie rozumiem. Pamiętam twój dotyk. Teraz wydaje się on tak lekki, że ledwo go wyczuwam. Rozpływam się w twoich dłoniach, a ty tylko uśmiechasz się, ukazując swoją miłość. Czasem jestem pewny, że to tylko wiatr, dopóki nie usłyszę twojego głosu. Zawsze wołasz mnie po imieniu. Zawsze tak samo łagodnie, kochająco. Ja nigdy nie potrafię ci odpowiedzieć.
W nocnych rozmyśleniach towarzyszą mi tylko myśli wyczekujące upustu. W takich chwilach karcę się za to, że chcę zapomnieć. Że chcę tylko tobie towarzyszyć. Że poszedłbym za tobą na koniec świata. Jest tylko jeden problem.
Nigdy nie zostawiasz żadnego śladu.
Nawet, jakbym chciał, nie mam od czego zacząć. Jedynymi moimi poszlakami są sny. Mam nadzieję, że wiesz jak bardzo cię kocham. Bo ja cię bardzo, Xxxxxxxx.
Wszystko zaczęło się od mojego pierwszego wejścia na lodowisko. Miałem wtedy dwadzieścia lat. Pojawiłem się tam przez przypadek, przez tajemniczą siłę przypominającą magnes. Kiedy wszedłem na lód, usłyszałem pierwszy raz:
-Yuuri!
Ten głos odbijał się od lodu, mało go nie rozpuszczając. Rozejrzałem się więc dookoła, ale nikogo nie było. Spojrzałem na swoje łyżwy, by znów rozpocząć jazdę, ale nie ujrzałem tam swojego odbicia. Ujrzałem szary pas włosów i jasny uśmiech. Odwróciłem się szybko w strachu o to, że właśnie doznałem halucynacji i powoli obracałem głowę, by to sprawdzić.
Ukazał mi się jednak zwykły, już czerwony na twarzy Yuuri. Strach jednak zastąpiło ciepło w moim wnętrzu. Miałem ochotę spać... mam nadzieję, że Xxxxxx mnie odwiedzi. Postanowiłem, że mimo przeszkód chociaż spróbuje go odszukać. Bo miłość nie ma granic.
Planety, co krążą w przestrzeniach
Po drogach nieskończoności,
Są one dla mnie w marzeniach
Oczami mojej miłości.
