Rookbom...

Er gingen geruchten, verhalen, er werd gefluisterd. 'Wat was er gezien?' vraagt u zich misschien af. 'Waarover gaan die geruchten?' Terechte vragen. 'In het belang van het onderzoek kunnen we helaas nog geen verdere mededelingen doen.' was het commentaar van de officiële instanties. 'Is er iemand aangehouden? Om hoeveel slachtoffers gaat het? Hebben zij dan niet het recht te weten wie...' probeerde de vasthoudende journalist toch nog door te vragen. Jammer voor hem kreeg hij geen antwoord. De zegsman was al weer vertrokken. Zich omdraaiend naar de camera vervolgde de reporter zijn optreden. 'Zoals u ziet, beste kijkers, houdt de overheid zich weer eens op de vlakte. 'Wat heeft men te verbergen?' vragen wij, samen met u, ons af. 'Wie moet er weer de hand boven het hoofd worden gehouden? Wie mag er straks mee wegkomen? Hoe moeten de vele slachtoffers dit nu verstaan?' Het lijkt erop dat ze opnieuw worden geslachtofferd, maar nu dan door de overheid. Uit zeer betrouwbare bronnen hebben wíj vernomen dat het hier wel dégelijk om een ernstige aangelegenheid zou gaan! Dan willen wij weliswaar niet op de feiten vooruitlopen, maar verwijzen toch naar ons bekende spreekwoord: "Waar rook is, is vuur!" Wij houden alles voor u in de gaten en zo gauw er meer nieuws is komen we direct bij u terug.'

Kees zette de TV uit, zuchtte en hernestelde zich op de bank. 'Wie zouden ze hebben? Wat denk jij?' vroeg Joke, quasi langs haar neus weg, terwijl ze een tweede kopje koffie inschonk. 'Het is me weer wat...' ging Kees aan Joke's vraag voorbij. 'Wéét jij dat niet? Heb jij geen idee? Dat heb jij toch wel! Dat heeft toch iedereen!' Zijn stem klonk nu wat geïrriteerder 'Nou, waarom vraag je het dan, als iedereen het al weet?' Kees schudde zijn hoofd en liep naar de kast voor iets sterkers. 'Wil jij ook wat drinken?' probeerde hij de dreigend onaangename situatie te redden, wat zijn vrouw door had. 'Ja, ik wil ook wat en ik wil méér! Een beetje duidelijkheid wil ik, ja, noem het voor mijn part dat ik nieuwsgierig ben, oké, wat is daar mis mee? Nou?' Joke was een vrouw van de kleine wereld. Uit bewondering had zij ooit voor haar Kees gekozen om in zijn glans te kunnen delen zonder zelf veel meer bagage in te brengen dan haar charme. Op zich ging dat wel redelijk, maar in dergelijke situaties kon het soms spannend worden. Kees had door zijn functie inderdaad meer toegang tot informatie dan de pers. Hij kon, hij mocht die info echter met niemand delen. Dat was zijn ambtseed, dus Joke kreeg ook niets, jammer dan. 'Lieverd, ik kan er verder niet op in gaan, sorry, zo is het en dat weet je.'

Joke belde haar vriendin elke ochtend op. De bekende koetjes en kalfjes eerst, en dan die voorzichtige vraag... 'Heb je nog nieuws? Over wat gisteravond in het journaal was, bedoel ik...' Joke was er verlegen mee, gefrustreerd niets te hebben om mee te kunnen pronken, tegen te vallen, terwijl zij toch zo dicht bij het vuur zat en toch als echtgenote het recht zou moeten hebben in vertrouwen genomen te mogen worden! Na zoveel jaren huwelijk had Kees toch wel één keer iets kunnen vertellen! Trouwens, waar ging het over! Als er ook maar iets van waar was... dan zou zo iemand, die zulke dingen gedaan heeft... Zo iemand in bescherming nemen? Waarom? Dergelijke lui hebben immers hun recht op privacy verspeeld! Dat tuig moet aan de schandpaal! Minstens om nog meer narigheid te voorkomen, toch! Laat iedereen ze maar herkennen op straat, dan houden ze zich wel koest! Trouwens, dat zal straks heus vanzelf wel gebeuren, dat ze bekend worden, zo gaat dat altijd! 'Nee, Kees wil niets vertellen, dat doet ie nou eenmaal niet. Principes en zo, weet je wel...' Ja, de vriendin kende dat en moest erin berusten. Het is nu eenmaal zo...

Zonder concrete feiten en bevestiging gaan geruchten meestal een eigen leven leiden. Ze lijken op planten die juist groeien op een bodem van formeel stilzwijgen. Begoten met het troebele water van de sensatie, verwarmd door het valse kunstlicht van het meeleven met vermeende gedupeerden, groeien ze als kool! Zorgzame tuinlieden te over, ze dienen zich aan: Slachtofferadvocaten zien zichzelf al weer goed betaald en in de een of andere talkshow. Kamerleden kunnen weer vragen stellen en stemmen scoren. Ingehuurde deskundigen kunnen naast hun gewaardeerde mening ook weer hun laatste publicatie nog even onder de aandacht brengen. Artikelen worden geschreven, standpunten ingenomen en het publiek blijkt altijd hongerig naar dergelijke groene blaadjes. Zo wordt er vervolgens op zoek gegaan naar vergelijkbare flora. Andere planten en bloemen, die het schandaaltuintje wat op kunnen leuken, passend, zo gezegd. Oké, niet helemaal hetzelfde, maar goed genoeg om mee aan te vullen. 'Een plant alléén is geen gezicht.' verklaart de tuinarchitect. 'Het moet tónen om een fraai geheel te worden!' Zo wordt er gespit en gegraven naar begeleidend gewas. Oude verhalen, vergeten insinuaties, gebeurtenissen uit andere tijden... Mogelijke twijfels vallen daar tussendoor dan ook niet meer op, als het er maar een beetje op lijkt. Wat gele blaadjes eraf, dan doen ze het nog wel. Aarde wat aandrukken en de randen vooral netjes aanvegen, want het moet er vooral verzorgd uitzien. Zo, voilà, klaar voor de verkoop! Nou en de potten krijgen ze er gratis bij, natuurlijk aardewerk en afbreekbare bakjes... De tijd doet de rest.

Achteraf bleek er geen bewijs. De geruchten, die alles in werking hadden gezet bleken mogelijk onjuist en onwaarschijnlijk. Er kwamen verder geen mededelingen meer over. De zaak was afgedaan met een schouderophalen. 'Zoiets kan gebeuren. Waar mensen werken, worden fouten gemaakt.' Niet dat dit zo gezegd werd, hoor, oh nee, het bleef gewoon stil... alsof er niets gebeurd was... Namen lekten overigens toch uit en de planten waren inmiddels in bloei geraakt en leefden een eigen florissant bestaan. Los van de aanleiding stonden ze prachtig midden in het gazon, genoten van ieders aandacht en roken bijzonder, totdat ze uiteindelijk ook waren uitgebloeid. 'Wat doen we nou met de tuin?' vroeg Joke. 'Omspitten misschien, of zoiets?' Het noeste hovenierswerk kan toch zomaar niet ongedaan gemaakt worden, wanneer er zoveel aandacht aan is besteed. Nou ja, een paar verkeerde planten, die kunnen er dan toch uit en de rest laten staan...?' nam Joke het op voor haar botanisch belang. 'Kijk maar...' ontweek Kees het om hier een eigen advies te geven. 'Die planten gaan vanzelf wel dood.' dacht hij, maar vergat of onderschatte de hardnekkigheid van onkruid.

In een verwoede tuin-opruimbui, een lange tijd later, werden de halfvergane plantenresten dan toch samen met het uitgezaaide en overal in de omgeving verspreide gedoe, voor zover mogelijk bij elkaar geharkt en op de komposthoop gedeponeerd. Het verdroogde spul ging in de vuurkuil, die 's-avonds zo gezellig was. Nou, het rookte behoorlijk, dat wel. Eigenlijk een ietsje tè... 'Vochtig!' constateerde Kees. 'Ja, maar waar rook is, is vuur!' vulde Joke wijs aan.