The shy girl & the popular guy

Hoofdstuk 12 | What happened to Faith?

Er is één vraag dat al lang door mijn hoofd spookt. Ik vraag me een paar dingen af, zoals 'Waarom kunnen bloemkolen niet spreken?' Maar op die ene vraag wil ik een antwoord, want ik weet ook wel dat ik op die andere vraag nooit een antwoord zal krijgen. Behalve als er buitenaardse wezens met hun lazer-ogen de bloemkolen kunnen, laten spreken. Dan kunnen de bloemkolen mijn vraag zelf beantwoorden, maar dat zal nooit gebeuren, ook al weet ik zeker dat de buitenaardse wezens dat kunnen. Ik moet me focussen, want anders word mijn hersenloos moment erger. Jap, tijdens mijn hersenloze momenten, fantaseer ik over buitenaardse wezens. I'm not weird.

Maar goed, die ene vraag dus. Die ene vraag, die ik niet durf te stellen, omdat het waarschijnlijk heel onbeleefd en onrespectvol zou klinken, maar ik ben gewoon nieuwsgierig. Dat mag toch? Of niet? Dus terug naar die vraag, zou ik hem stellen? Damn, waarom ben ik zo'n twijfelaar? 

Ik ga het vragen. Jap, ik ga het nu vragen.

Nee, toch niet.

Jawel, Lucy, waar is je dapperheid naar toe?

Verdwenen in een banaan. Ik doe het niet.

Jawel, je doet het wel.

Nee, het is hartstikke onbeleefd.

Doe het gewoon treuzelende tennisbal!

"Dustin, mag ik jou iets vragen?" vraag ik dan maar, terwijl ik nerveus met mijn handen aan mijn haar friemel. Hopelijk wordt hij niet boos als ik het vraag, want anders durf ik hem nooit meer onder ogen te komen. Hij heeft ook al erge dingen gedaan bij mij en ik was niet lang boos -Shtt, eindelijk wel- dus hij vindt het vast niet erg.

"Ja, vraag maar raak." grinnikt hij, terwijl hij van zijn glas met cola drinkt en me daarna nieuwsgierig aan kijkt.  "Dus, ik vraag me eindelijk al lang af w-wat e-er met F-faith i-"

"Is gebeurd" maakt Dustin mijn hakkelende zin af. Ik knik verlegen en kijk naar mijn schoenen. Ze zijn best wel interessant. De vorm van een paar schoenen is zo speciaal. Heb je daar wel al eens op gelet? En het moet toch lang duren voordat zo'n schoen af is. Ja, dat zal wel, maar hoe lang dan? Dat moet ik zeker eens opzoeken.

"Wat doe je?" vraagt Dustin, terwijl hij recht staat en naar een kast, dat onder het schilderij hangt, loopt. Hij doet de kast open en haalt er een dik boek, waarschijnlijk een fotoalbum, uit. Daarna sluit hij de kast weer en komt weer naast me zitten. "Ik zal het je eens vertellen", zegt hij niet wachtend op mijn antwoord.

Weet je? Dit is best wel een vreemde situatie, want ik zit hier nu super dicht naast de jongen die ik absoluut haat, dat is best wel raar, maar stiekem vind ik het wel leuk om naast hem te zitten. Shht, dat heb je niet gehoord, want er zat een wortel in je oor. Ik staar hem aan, terwijl hij door het fotoalbum bladert.

"Is het een leuk zicht?" vraagt Dustin, " waarom vraag ik dat? Natuurlijk is het een mooi zicht" Jap, daar is zijn ego weer. "Oh ja, natuurlijk is het een mooi zicht", zeg ik sarcastisch, terwijl ik met mijn ogen rol. 

Dustin bladert verder in het fotoalbum totdat hij zijn vinger op een foto legt aan hem aan mij toont. "Kijk, dit is Faith toen ze twee jaar was, toen was ze nog volkomen normaal", zegt Dustin. Op de foto staat  Faith met een schattige pop in haar handen, terwijl ze lachend naar de camera kijkt. "Ze is niet zo geboren, maar toen ze drie jaar was, waren we eens aan het wandelen naar het park, dat zich hier om de hoek bevind." zegt Dustin. Ik zie dat hij het moeilijk krijgt, want hij moet even op adem komen en kijkt triestig voor zich uit. "Je moet dit niet vertellen als je niet wilt", zeg ik en leg mijn arm op zijn schouders. Hij glimlach even flauwtjes en knikt. "Het is goed hoor. Faith heeft je graag, dat is voor het eerst dat ze iemand graag heeft trouwens en ze wil vast wel dat je het weet. Dus op weg naar het park liet ik haar hand even los om even met een vriend te praten, die daar toevallig voorbij liep, daardoor pastte ik even niet op en Faith, w-waardoor z-ze" Hij krijgt tranen in zijn ogen en ik geef hem even de tijd om te bekomen. "Waardoor ze wegliep, over straat, viel en een auto tegen haar reed, maar omdat de bestuurder haar zag, kon hij nog remmen,maar kwam wel op haar arm terrecht. Mensen belden meteen een ambulance en in het ziekenhuis verloor ze haar arm, omdat ze er niets meer aan konden doen. Ik heb er nog altijd zeer veel spijt van en mijn ouders kunnen het me nog altijd niet helemaal vergeven, maar dat begrijp ik"

Hoe moet ik nu reageren? Dat is zo moeilijk. Als ik zeg dat hij zijn schuld niet is lieg ik, want hoe je het draait of keert, het is zijn schuld, maar zijn ouders mogen blij zijn dat hun dochter nog leeft. "Euh het spijt me voor je", zeg ik, "euh ma-"

"Het is al goed hoor, op zoiets zou ik ook niet weten wat te reageren", zegt Dustin, terwijl hij gebroken naast me zit. Ik sla mijn andere arm ook om hem heen, waardoor het lijkt dat we een misvormde knuffel aan het knuffelen zijn. Oké, dat klinkt raar. "Sorry, dat ik erachter vroeg, nu denk je er weer he-"

"Het is niet erg", onderbreekt hij me, terwijl hij ook zijn armen om me heen slaat. Oké, dit is best vreemd, maar Dustin heeft het moeilijk dat heb ik er voor over. Jap, dat is het, niets meer. "Bedankt trouwens", zegt hij. Voordat ik kan antwoorden, opent Dustin opnieuw zijn mond. "Omdat je stil luisterde" Ik kijk hem met grote ogen aan. Hoe weet hij dat ik waarom ging vragen? Oeh, misschien is hij ook James Bond, maar dan een slechtere, want ik ben de beste. Nu begin ik ook al zoals Dustin te praten, dat heb je dus niet gehoord.

De deur zwaait open en Faith komt vrolijk binnen gehulpeld. We maken ons snel los uit onze omhelzing, maar Faith heeft het toch gezien. "Oeeh, hebben jullie gezoend? Zijn jullie een koppen? Dustin je heb eindelijk een keer een leuke vriendin. Oei nee, je hebt nog nooit een vriendin gehad", giechelt ze. Dustin zijn hoofd wordt zo rood als een tomaat en werpt Faith een boze blik toe. Ik grinnik en zie hoe Dustin met zijn ogen rolt. "Nee Faith dat zijn we niet en we hebben niet gezoend, maar wil je je dansje tonen? Want ik moet dan gaan."

"Oh jammer, maar oké", er klinkt ontgoocheling in haar stem. Ze loopt naar de radio en zet hem aan. Een vrolijk liedje weerklinkt door de kamer. Met sierlijke bewegingen danst ze rond. Awh, wat schattig. Dustin glimlacht naar mij en ik glimlach terug. 

Wanneer het gedaan is, klap ik in mijn handen en geef haar een knuffel. "Dat was prachtig", gil ik, terwijl ik haar lachend aan kijk. "Dank je", giechelt ze. 

"Hallo meisje, blijf je hier eten?" vraagt de mama van Dustin en Faith. "Nee, sorry, ik moet dringend weg, maar dank je voor het aanbod." Ik sta op, neem mijn jas en fiets uiteindelijk weg.

Wow, dit was een verassend dag.