Herkes birbirini olduğu gibi kabul etse sanki n'olurdu? Yargılamasak mesela kimseyi. Belki bunu başaramayız ama en azından bunu yaparken sadece kötü bir şeyler söylemeye çalışmak için bakmasak insanlara, güzellikleri de adilce söyleyebilsek...
Bir düşünün mesela bir ortama girdiğimizde hemen olmasa da bir zaman sonra birilerinden bahsetmeye başlarız hem de o an orda olmayan birilerinden. Fakat önemli nokta şu ki hep olumsuz yönlerinden bahsederiz o kişinin. Düşünsenize en son ne zaman bir ortamda tanıdıklarınızla otururken orda olmayan birinin olumlu yönlerinden bahsettiniz? Hiç mi? O kadar da değildir belki. Umarım değildir. Peki hiç düşündünüz mü bu durum neden böyle diye. Başkalarının yaşadağı kötü olaylar bizi rahatlatıyor mu? Yoksa asıl yaptığımız kendi kusurlarımızı örtmek mi? Neden diğer insanların hayatlarındaki olumlu durumlara hiç odaklanmayız da yaşadıkları tüm olumsuzluklar bizi mıknatıs gibi çeker?
İnsanları kusurları yerine güzellikleriyle ansak daha umut vadeden bir gelecek kurmaz mıyız? Mesela biri bize yaşadığı güzelliklerden bahsettiğinde ne güzel der geçeriz irdelemeyiz umursamayız, geçiştiririz. Peki aynı kişi yaşadığı olumsuzluklardan bahsedince neden birden yerimizden doğrulup heyecanlanır, anlattıklarına kulak kesilir hatta meraklı bir şekilde sorular sormaya başlarız? Madem diğerlerinin mutluluğu bizi mutlu etmiyor mutsuzlukları neden bu kadar ilgimizi çekiyor?
Keşke başkalarına karşı beslediğimiz tüm olumsuz düşünleri atsak kafamızdan. Değiştirmeye çalışmasak insanları kabullensek öylece... Değiştirmek istediğimiz yalnızca kendimiz olsak...Güzellikleri büyütsek, yaşatsak... Diğerlerini bir kenara bırakın biz daha mutlu olmaz mıydık? Keşke insanları değerlendirirken daha adil, daha yapıcı olsak. Ne başkalarını üzsek ne de kendimizi olumsuzluklarla dolu bir yola sürüklesek.
Keşke...
