Yalnızsın unutma!
Annen, baban, kardeşin ve bir sürü arkadaşın olabilir ama unutma kimse seni olduğun gibi kabul etmez annen bile etmez. Senin istediğin gibi olman için uğraşmaz, desteklemez kimse kendi istediği gibi olman için uğraşır herkes. Bu yüzden teksin. Yanındakileri görmezden gel demiyorum. Sev hepsini, değer ver, saygı duy, en önemlisi onların sana yapmadığını yap ''oldukları gibi'' kabul et onları. Ama unutma ki yalnızsın bu hayatta. Ne yaşarsan yaşa tek yaşayacaksın. Evet acını paylaşacak çok insan olacak etrafında. Belki seninle ağlayanlar bile... Hatta samimi de olacaklar. Ama hissedemez kimse senin hissettiğini. Unutma sen teksin, ''biriciksin''.
Nasıl yalnızım diyeceksin belki de. Bir düşün herkes terk edebilir seni tartışırsın sevgilin gider, kızarsın küsersin arkadaşın gider, hatta annen baban gider ya ölüm alır ya da çok da mantıklı olmayan açıklamalarla giderler. Yalnızca tek bir kişi gitmez senden. Gidemez. Sensin o evet ne kadar görmezden gelirsen gel kendini sensin o. Kaçamayacaksın unutma. Ya kabulleneceksin bu durumu kendini keşfetmenin yollarını arayacaksın ya da bedeninde yabancı bir ruh gibi yaşayacaksın. Ama nasıl olursa olsun kaçamayacaksın kendinden. Madem kaçamıyoruz kendimizden kabul etsek benliğimizi eksiklerimizi, hatalarımızı, kendimizi. Farkında olsak artık bize iyi gelen yalnızca biziz. Eğer ''hayır olur mu öyle şey geçen gün şu arkadaşım bana şöyle demişti, şöyle kötü anımda yanımda olmuştu'' diyorsanız bi de şu açıdan düşünün siz izin vermeseydiniz, istemeseydiniz yardım etmesine müsaade etmeseydiniz size iyi gelebilir miydi? Unutmayın siz izin vermediğiniz sürece size kimse yardım edemez, yanınızda olamaz, destek olamaz. Tek bir kişi izin vermenizi beklemez yanınızda kalmak, yardımcı olmak için koşullara, şartlara aldırış etmez. Şu an tahmininizi duyar gibiyim evet doğru yalnızca SEN.
