Story 1

21 0 0
                                    

"Ik zag zijn gezicht bij binnenkomst, die blik in zijn ogen. Mijn hart ging steeds sneller kloppen. Iets in mij zei dat hij het al wist voordat ik het hem zelf kon vertellen. Mijn hoofd sloeg op hol en mijn hart klopte in mijn keel. Hoe ging ik of hoe kon ik deze relatie nog redden?"

Het was midden in de nacht toen mijn vriend, Lorenz, terug kwam van een avondje uit. Voordat hij naar huis kwam had hij mij al gevraagd of ik even op de bank kon wachten. Ik was zenuwachtig, maar tegelijk ook opgelucht. Ik hoefde het eindelijk niet meer te verzwijgen.

Lorenz is een lieve stoere jongen en laat bijna nooit zijn gevoelens zien. We waren bijna 4,5 jaar samen toen het mis ging. Met dank aan ene Sam. Een collega die lief en stoer was, maar ook zijn gevoelens liet zien. Iets wat Lorenz amper deed. Toen we tijdens een bedrijfsuitje iets teveel op hadden is het fout gegaan.

Om precies half 1 kwam hij binnen, gooide zijn jas op een stoel en ging recht tegenover me zitten zonder wat te zeggen. Ik kon niks anders dan naar de grond staren en wachten tot hij het gesprek zou beginnen. De klok tikte door. Na tien minuten begon hij te praten.

De dagen erna hebben we afstand genomen van elkaar. Lorenz was boos op mij, dat kon en mocht ik hem niet kwalijk nemen. Het was tenslotte mijn fout die ik had gemaakt. Het had nooit mogen gebeuren en ik had het ook nooit zo ver mogen laten komen. 
Toch denk ik dat deels de drank heeft meegespeeld. Ik hou zielsveel van Lorenz en zou dat niet o spel zetten voor een ander. 

Het samenwonen ging voor hem niet meer en hij wilde rust. Die rust heb ik hem gegeven en ben weer terug bij mijn ouders gaan wonen. Na 2,5 maand dat het uit was stuurde hij me opeens een appje. Hij vroeg zich af wat ik deed en hoe ik dit kon verwerken. Ik appte hem terug dat ik dit niet kon verwerken, omdat het de domste en grootste fout van heel mijn leven was. Ik appte hem ook dat hij - als hij daar behoefte aan had- mij altijd mocht appen of langs mocht komen, ik zou er altijd voor hem zijn.

Drie maanden later vroeg hij of ik naar ons huis wilde komen. Hij was wat later, maar ik had de sleutel nog en of ik alvast naar binnen wilde gaan. De gang lag bezaaid met rozen blaadjes die leidde naar de slaapkamer. In de slaapkamer stond Lorenz met een bos bloemen en vroeg om een tweede kans. Ik werd even sprakeloos. Ik was toch degene die de fout in was gegaan en die een tweede kans zou moeten vragen?

Sinds een maand wonen we weer samen en gaat het redelijk. Het is nog steeds moeilijk, maar we komen er samen uit.

Je hebt het einde van de gepubliceerde delen bereikt.

⏰ Laatst bijgewerkt: Aug 13, 2018 ⏰

Voeg dit verhaal toe aan je bibliotheek om op de hoogte gebracht te worden van nieuwe delen!

Story timeWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu