Similar [h.s // au]

2.

[Brooke]

Ik schrik wakker door mijn wekker en schiet overeind. Vermoeid zoek ik mijn telefoon en kijk hoelaat het is. Oh ja. 9 uur 's ochtends, want ik heb gisteren een waarschuwing gekregen omdat ik het ontbijt heb gemist. Ik staar even voor me uit voordat ik de dekens weer over mijn hoofd trek. Ik voel mijn maag draaien, ik heb echt geen zin in ontbijt. Ik bijt op mijn lip om de tranen tegen te houden, maar al snel rollen ze over mijn wangen.

"Kom op Brooke, stel je niet zo aan," fluister ik tegen mezelf. Met alle kracht die ik nog over heb, rol ik mezelf uit bed. Zelfs opstaan uit bed voelt alsof ik een berg moet beklimmen. Als een zombie ga ik even douchen en ik trek wat schone kleren aan. Ik kijk even in de spiegel en schrik opnieuw van wat ik zie. Donkere wallen onder mijn ogen, een ingevallen gezicht van het amper eten, een dun, fragiel lichaam. Maar de ogen zijn het ergste van allemaal. Alsof er geen enkel leven meer in zit.

"Brooke Adams?" hoor ik iemand aan de deur vragen. Met de mouwen van mijn trui veeg ik mijn ogen droog en ik open de deur.

"Ik ben Harry, een van de begleiders. Ik kwam even kijken of je klaar bent voor het ontbijt," zegt een jongere man, ik schat hem niet veel ouder dan mezelf. Zijn donkere krullen en groene ogen geven hem iets speciaals.

"Ja," zeg ik zachtjes, ik richt mijn blik op de grond als ik hoor hoe zwak ik klink. Ik voel een warme hand op mijn schouder waardoor ik snel op kijk.

"Is alles oké?" vraagt Harry zachtjes. Ik kijk hem aan en ik haal mijn schouders op. Ik kan er toch niet over praten, er is niemand die me uit deze diepe, donkere put kan halen.

"Je kunt altijd met je begeleider of mij praten, hè?" zegt hij vriendelijk en ik geef hem een kleine glimlach. Ik trek mijn kamerdeur achter me dicht en loop achter hem aan naar de ontbijtzaal. Ik slik even voordat ik de zaal binnen loop.

"Brooke, je kunt aan die tafel gaan zitten. Ik denk dat je het wel kunt vinden met die mensen," zegt Harry terwijl hij met zijn hand gebaart naar de tafel rechts van me. Twee meisjes en een jongen, allemaal rond mijn leeftijd, zitten druk te kletsen. Voorzichtig schuifel ik naar voren voordat ik mijn keel schraap.

"Jongens, dit is Brooke. Is het goed als ze bij jullie komt zitten?" vraagt Harry dan aan de groep. Ik schrik er een beetje van, maar als de hele tafel enthousiast knikt, voel ik me al iets meer op mijn gemak.

"Ik ben Floor," zegt het eerste meisje meteen als ik ben gaan zitten. Floor heeft net als Harry bruine krullen, maar haar ogen zijn felblauw.

"Ik ben Brooke," zeg ik met een kleine glimlach en ze schudt mijn uitgestoken hand.

"Ik ben Lynn," zegt het meisje dat tegenover me zit. Ze heeft golvend blond haar en ook blauwe ogen. Ik glimlach naar haar en richt mijn ogen op de jongen.

"En ik ben Sander." zegt de jongen, die dus Sander heet. Hij glimlacht vrolijk, maar iets in me heeft door dat het niet helemaal klopt. Iedereen hier doet wel erg vrolijk en blij voor het feit dat we in een kliniek zitten.

"Dus wil je wat eten?" vraagt Floor aan me. Ik knik voorzichtig en ze sleurt me meteen mee naar het buffet. Ik kies uiteindelijk voor een simpel broodje met een flesje water. Ik heb nou eenmaal geen honger.

"Vertel eens wat over jezelf, Brooke," zegt Sander tegen me. Ik blijf stil, want er is niks leuks wat ik kan vertellen.

"Oké, we vertellen wel eerst iets over onszelf," zegt Sander met een glimlach als hij door heeft dat ik niks ga zeggen.

"Nou aan deze tafel kun je alles zeggen, we hebben allemaal erge dingen meegemaakt of gehoord dus niks shockeert ons meer," begint hij lachend. Hij geeft Lynn en Floor even een knipoog voordat hij verder gaat.

"Ik zit hier het langste van deze tafel, nu inmiddels iets meer dan een jaar. Ik ben hierheen gestuurd door mijn ouders omdat ik bijna zelfmoord had gepleegd. En verder ja ik ben eigenlijk wel bijna klaar hier, maar mijn ouders zijn lastig. Oh ja en ik ben 19 jaar oud," vertelt hij nonchalant.

"Nou ik ben 18 en ik zit hier nu zes maanden en ik begon slecht te eten en gewoon steeds verder af te dwalen dus mijn ouders dachten dat het een goed idee zou zijn om me hierheen te sturen," zegt Lynn nep lachend. Ze is het er duidelijk niet mee eens dat ze hier is.

"Ik ben ook 19 en ik zit hier nu net een maand. Ik ben zwaar depressief en heb veel verkeerde keuzes gemaakt, maar nu ben ik aan het proberen beter te worden," zegt Floor dan als laatste. Als ik haar aankijk, trekt ze nerveus aan de mouwen van haar trui. Ik slik even omdat ik heel goed snap waar ze het over heeft.

"Ik ben ook 19, ik ben hier eigenlijk doordat mijn beste vriendin haar mond niet dicht kon houden en ik ben ook depressief," mompel ik dan.

"Nou Brooke, welkom bij de leukste club in dit huis," zegt Sander lachend en ik grinnik even als iedereen aan de tafel begint te lachen. Ik ben ergens toch wel blij dat Harry me aan deze tafel heeft gezet.

"Ah nee, ik heb zometeen gesprek," zucht Lynn dan. Ik kijk op de klok en zie dat het bijna 11 uur is.

"Volgens mij ik ook," mompel ik, meteen word ik herinnerd aan de harde werkelijkheid. Ik ben hier om beter te worden terwijl alles in mezelf zegt dat ik beter kan opgeven.

"Wie is je begeleider?" vraagt Floor dan aan me waardoor ik even uit mijn gedachten kom.

"Alex," antwoord ik en ze kijkt even moeilijk.

"Tja, ik weet niet wat ik van Alex vind," zegt ze.

"Ik ook niet," geef ik eerlijk toe. Ik heb in ieder geval geen zin in het gesprek met hem.