ÇÖPLÜĞE HOŞGELDİN

BÖLÜM 3

Sabah uyanmak istemedim bütün olanların  gerçek olmasını istemedim.Ama lanet bir şekilde herşey gerçekti çimşit mezarlaığında cenaze defnediyorduk hayatta bir insanın en üzünütlü ve en korktuğu an belki do budur yengem aymira zor ama son kez bak ki sonradan pişmanlık duyma dediğinde kararımı verdim son kez veda edicektim babamın alnından öptüm ve herşey için özür diledim annemi öptüm ve özür diledim en zoruna asıl ban ailelik yapan abime sıra geldiğinde en zoru o oldu yüzüne baktığımda uyuyormuş gibiydi böyle uyuyan bir insanı nasıl toprağın altına verebilridk bilmiyordum yanağıma gelen damlalardan biri düşüp abimin suratına geldiğinde elimle sildim yengen beni çekince toparlandım bu zamandan sonra sadece benimle ben ilgilencektim zaten tek ailem olan abim vardı o da olmadığna göre artık sadece ben varım . yüzümü yıkadım ve defin işi olup bittiğinde tüm acılarımı toplayıp kalbime attım abimin üzerine atılan her topraklar geçmişe dair herşeyin üstüne kalbime toprak attım bittiğinde bende bitirdim şu andan itibaren kendi ayaklarım üzerinde duracaktım herkes başın sağolsun diyip yanımızdan geçip gidiyorlardı  tahminimden daha çok kişi vardı herşey bittiğinde yengem bizle kalıcaksan aymira dediğinde hayır yenge bu saatten sonra herşeyi kendim yapıcam dedim ve sarıldım omzumdaki sıcaklığı histteiğimde yengeme bakıp gözleini yanaklarını sildim üstesinden gelicez dedim ve gülümsemeye çalıştım.7 ocak saat 10 bu tarihi kalbime gömdüm ankaranın ayazı esiyordu herkes gittiğinde onlarla kalmak istedim yengem gitmemiz lazım dediğinde birazz daha dedim oda geri çekildiğinde hepinizden özür dilerim hiç bir zaan aile olamadığımız için yaptıklarım için deyip ağlamaya başladım üşüyor musunuz diye sordum  cevap gelmedi zaten bir daha cevap gelmeyecekti de üstümdeki montu çıkarıp abimin üstüne örttüm hırkamı annemin üstüne örttüm ve yeleiğimi babama örttüm herşey için özür dilerim diyerek kalktım yengeme doğrı ilerledim dayım bizi görünce arabayı çalıştırdı binip  giderkn eve gidicem dediğimde hayır diye ısrar etslerde artık alışmam lazımdı gidip üstümü değiştirdim sıkıca giyinip evden çıktım egemene mesaj attım motoru alıp bize gel dediğimde geliyorum dedi biraz bekledikten sonra geldi egemen sadece hızlıca sür dedim tamam sıkı tutun dedi ve ana yola çıktığmızda gerçekten rüzgar gibiydik uçuyordk resmen başım dönünce egemenin sırtına kafamı yasladım ve ağladım bağırarak ağladım ve sessiz bir tepeye geldiğimzde indim en yukaru çıtkım burdan tüm ankara gözüküyordu içimden geldiğinde bağırdım çığlık attım ve ağladım çimlerin üstüne oturup bağırark ağladım bri taksi geldi nihal ve aliş de gelmişti bana sarıldılar ağladım gözyaşı kalmayana kadar ağladım en son hiç bir şey hissetmediğimde gözlerimi kapattım havalandığımda umursamadan gözlerimi açmadım. Karanlık her zaman en iyi dostumdu aynı ilerde de olacağı gibi.