Hayalet Ailem

Sadece mutlu olmak istiyorum

Fotoğraf daki acılarını unutmayan ama alışmaya çalışan LUCY!

Sevgili günlük
Çok yalnız hissediyorum. Derdimi anlatacak bir ailem yok ve bu da bana çok koyuyor. Ailemi çok özledim. Ailemi kaybedeli tam tamına 15 yıl oldu. Sadece mutlu olmak istiyorum ve sahip. olamayacagimi da biliyorum

Merdivenlerden inerken kan izi dikkatimi çekti. Sanki bir el benim ayagimdan tutmasiyla dengemin kaybetmesine neden olmuştu. Gözlerimi açtığımda anneannem cok endiselenmis, gözü yaşlı ve bir o kadar da korkmuş bir şekildeydi.benim uyandigimi görünce "Lucy neden beni duymadin neden duvara bakiyordun? "
"Be-n bilmiyorum. Duvarda kan izi vardi."
Anneannem şaskinlikla " Ne kanindan bahsediyoarsun rda hicbir iz yoktu. Sacmaliyorsun!!!"
"Ama "sözümü bitirmeden anneannem bana acıyarak bakması iyice mutsuzluguma neden olmuştu. Elleri ayaklarıma indiğinde hissetmediğimi fark ettim. Ne oluyor böyle ? Neden hissetmiyordum ? Anneannemin gözlerindeki yaş artık tutma akacağım dercesine duruyordu. Anneanneme bakip "Anneanne ne oldu bana?" Anneanne ne oldu? Söyle! Tanrı aşkına soyle "artık dayanamadım çılgınca bağırmaya, ayaklarıma vurmaya ve bir yandan da anneanneme söylenmeye başladım. Anneannem beni sakinleştirmeye calissada hayir sakinlesemezdim. Lanet olası ayaklarımı hissetmeliydim. Ayaklarima vurmaya devam ederken doktor hızlıca içeri girip hemşireye sakinleştirici vermesini söyledi. Hayır diye çırpınsamda hemşire yapacağını yaptı.

uyandığimda anneannem uykuya dalmıştı. Annannemi uyandirmadan neler olduğunu hatırlamaya çalıştım. Ben bunlari düşünürken orta boylarında saçları siyah ve gözleri de saçının rengini almış bir adam içeri girip "Artik yalnız degilsin Lucy! !!
"Nasil??!! " dememle Anneannemin uyanması bir oldu. Adama baktığımda

yerinde yeller esiyordu . Nasıl biranda kayboldu ? Hala anlamış değilim. Anneannem uzun bir esneme hareketi yapıp . Hızlıca yerinden kalkıp dışarı çıktı. Ben ise uykuma yenik düşerek gözlerimi kapattım.

3 gün daha kaldıktan sonra taburcu ettiler. Artik tekerlekli sandalyeye muhtaç kalmıştım. Hayat gittikçe zalimligini gösteriyor. Bıkmadan devam etmek istiyorum ama olmuyor. Gerçekten yoruldum.

Anneannem yemekleri hazırlayıp, beni aşağıya indirmeye geldi. Hala bana yardim ediyor. Fakat ben ölmek istiyorum!

Anneannem beni oturttuktan sonra yerine geçip kaşlarıyla yemekleri işaret etti. Yemekte kızarmış et ve salata vardı. Birşey dikkatimi çekti . Masanın yanında bir el bu eli tanıyordum. O el annemin eliydi. İyice kafam karışmıştı. Kafami kaldirdigimda hicbise yoktu. Noluyor böyle. Annemin elini gördükten sonra adamın sözleri aklıma geldi. Kafam allak bullak olmuştu. Anneannemden beni biraz dışarı çıkarmasını istedim o sırada da biraz rahatlayacaktim. Bahçeye çıktığımda anneanneme gitmesini söyledim. Gerisini ben halledebilirim ayaklarim yok ama ellerim var degil mi ama.
Ben gezerken yanima sarı saçlarıyla ve uzun boyuyla dikkat çekmeyi başaran çocuk yaklaşıp
"Nasılsın? Geçmiş olsun. " deyince kalbim sanki yerinden çıkacakmış gibi kanı hızlı pompalamaya başladı. " Şey b-enn iyiyim teşekkür ederim. " Çocuk baştan alıcı gülmesiyle " Senin adına sevindim Umarim çabuk iyileşirsin Lucy. Ben adını bile sormadan o arkasını dönüp koşarak gitmişti bile . Yine bir şey fark ettim yine bir insan eli bu sefer ki annemin eli değilde babamın eliydi bu sefer sandalyemden tutuyordu . Birden yine kayboluverdi. Neydi bunlar artik isler çığırından çıkmaya başlamıştı. Korkmaya başlamıştım.

Sabah kalktığımda içimde sadece bir tutam korku vardı. Anneannem kahvaltımı odaya getirdi. Heralde oda farketmis olmaliki korkumu, endişelenmiş bir sekilde;
"Noldu Lucy? Bi şey mi oldu? "

Hiçbise diyemedim. Çünkü biliyordum ki annenannem bana inanmayacaktı. Ben bile inanamıyorum ona nasıl inandiracaktim ki.

H

içbise olmamis gibi birşey olmadı diyerek ortamı düzeltmeye çalıştım. Başardım da diyebilirim. O sırada kapinin zili agriyan basimi siddetlendirmeye basladi "Ben bakiyim" Anneannem kapıyı açmaya gitti. Bende kahvaltımı yapmaya başlamistim ki aynada benim göruntumden başka bir görüntüde vardi. Hayir bu olamaz o kardesim Jeremy'di basimi yana cevirdim ve tam karsimda duruyordu. Ne yapacagimi bilemiyordum.
"Meraba Lucy" "Nasıl? nasıl? Ama sen kazada ölmüştün!"
"Sen artık yalnız değilsin Lucy !"
"Nasıl yani? "
Anneannem o sirada bahcede gördüğüm çocukla iceri girdi. Tam da zamanında. Lanet olsun. Çocuk içeri girdiginde anneannemde kahvaltı tepsisini alıp dışarı çıktı. Bir süre sessiz kaldiktan sonra sessizliği çocuk bozdu.
"Şey, Iyimisin"
- İyiyim.
Dedim ve sustum. Yine sessizliği çocuk bozdu.
- Bahçede tanisamamistik benim adim Jhon. Seni adini zaten biliyorum Lucy.

Başımı sallayarak dusuncemi belirttim.
Jhon'a baktığımda Jeremy'e benzedigini fark ettim. Söylediği bu muydu ? Sanki gülmek bana yasak. Hep korku içindemi yaşayacağım.
Jhon'a anneannemi çağırmasını istedim. Jhon;
- Tanrı'ya şükür en sonunda konuştun. Bunu dedikten sonra bana dönüp tebessüm etti. Sonra koşa koşa anneannemi çağırmaya gitti. Anneannem geldikten sonra beni dışarı çıkarmasını bidaha istedim. Anneannem eğilmeye kalkınca Jhon anneanneme durmasını ve kendisinin beni aşağıya indirecegini söyledi. Jhon beni sırtına alıp aşağıya indiriken bana mutlu olmami ve asla yanlız olmadığımı söyleyip duruyordu.
Dışarı çıktıktan sonra beni sandalyeme oturttu. Beni gezdirmeye başladı. Gezince kendimi çok iyi hissettiğimi farkettim.
Her yerde sanki Jeremy vardı.
Onu görüyordum. Gözlerimi kapatıp açınca Jeremy'nin tam karşımda gordum birden çığlık attım!
-DUR!!!