Reminder

~2

'Ik wist wel dat je niet kon voetballen.' Vanessa komt naast me staan. Ze is drie koppen groter dan ik en het zweet druipt over haar voorhoofd. 'Misschien is het maar beter dat je aan de kant gaat zitten.'

Op dat moment komt de bal aangerold. Ik neem een poging om hem aan te nemen met mijn rechtervoet, maar Vanessa is mij voor en duwt me met veel kracht op zij. Ik beland met een doffe klap op de grond. Taylor komt aangerend, met een bezweet lichaam.

'Vanessa, was dat nou echt nodig?' lacht ze. Ze steekt haar hand uit en helpt me omhoog.

Vanessa rent spastisch achter de bal aan.

Ik kijk Taylor aan. 'Wat heeft dat kind toch tegen mij?'

'Het is meer de vraag: wat heb jij tegen haar? Ze gaf je gewoon een duwtje, Sam. Duw de volgende keer gewoon terug, en dan harder!' Lachend rent Taylor naar het groepje mensen dat vecht om de bal.

Ik zucht diep en loop naar Sharon en Veronica, die samen op een kluitje staan, zoals altijd.

Sharon ziet mij en loopt gelijk naar me toe. 'Volgens mij heeft Vanessa echt wat tegen jou. Ze wilde je zowat uitschakelen alsof je een pionnetje was!'

Ik haal diep adem. 'Ik haat dat mens.'

Sharon haalt haar schouders op. 'Ik soms ook. Maar ze is vaak wel heel aardig. Ze is onze vriendin, weet je nog?'

Ik rol geïrriteerd met mijn ogen. 'Dat zeg je altijd, Sharon. Kunnen we-'

Vlak naast me hoor ik het sportfluitje van de leraar. 'Samantha en Sharon! Ga eens wat doen! Het is de bedoeling dat jullie hoger dan een zes halen voor inspanning en vaardigheid. Aan dat laatste twijfel ik niet. Het zit diep in jullie. Neem een voorbeeld aan Vanessa!'

We kijken alle drie naar Vanessa die achter de bal aanrent en dreigt te scoren.

Ik ren naar het goal en verdedig het zo goed als ik kan. Vanessa komt - met de rollende bal voor zich - op mij af gerend en probeert mij uit te dollen. Maar ik vertik het en probeer de bal te bemachtigen. Maar Vanessa geeft me weer een flinke zet. Ik beland nogmaals op de grond. Vanessa schiet de bal in het doeltje dat bestaat uit twee pionnen en juicht.

Ik zie dat Taylor Vanessa feliciteert en ze geven elkaar een dikke knuffel. 'Ik kon makkelijk langs Sam komen, ze is niet zo goed in voetbal als ik,' hoor ik haar opscheppen.

Niemand komt naar me toe om me te helpen met opstaan. Niemand vraagt of het met me gaat. Alle aandacht gaat naar Vanessa, die wordt gefeliciteerd door haar team en door de concurrenten. Ze schenkt mij een valse glimlach.

Ik schiet omhoog. Een paar seconden daarna knipt Taylor het bedlampje aan.

'Is alles oké? Je bent al een kwartier aan het draaien in je bed en je mompelt van alles.'

Ik tast naar mijn mobiel. Vier uur 's nachts. Heb ik een nachtmerrie gehad?

'Ik had een nachtmerrie,' mompel ik.

Taylor grinnikt. 'Blijkbaar een enge. Had je een nachtmerrie over Scott? Ja, dan begrijp ik het.'

'Nee,' zeg ik. 'Ik had een nachtmerrie over Vanessa.'

'Na wat ze gedaan heeft: nog begrijpelijker.'

Ik glimlach zwakjes en ga weer met mijn hoofd op mijn kussen liggen. De stof zakt in en het vormt zich om mijn slaap en oren. Ik hoor mijn eigen hartslag. Snel.

'Gaat alles wel goed? Je bent helemaal rood.'

Ik kijk Taylor aan. 'Ga maar weer slapen. Ik ben oké.'