Baby, ooit krijgt hij je te pakken.

Hoofdstuk 1.5

Toen ze thuis aankwam rook ze de geur van versgemaakte lasagne. Haar moeder kon heerlijk koken, dat was een feit. 'Oh hallo liefje, wat ben je laat.' De glimlach op het gezicht van haar moeder maakte Paige misselijk. 'Ja, sorry. Ik ga me even omkleden,' fluisterde ze om vervolgens de trap op te vluchten. Uit haar kast toverde ze snel wat warme en droge kleren om vervolgens naar de badkamer te gaan en de deur op slot te doen. Een nieuwe gewoonte na alles wat er was gebeurd. Ze kon niet anders. Snel trok ze al haar kleren uit en keek ze even naar haar eigen lichaam. Ribben toonde zich voorzichtig en haar bruine krullen vielen over haar borsten heen. 'Je bent prachtig,' hoorde ze de stem van haar vader fluisteren alsof hij naast haar stond. Kippenvel trok voorzichtig over haar huid heen en een traan zocht net zo voorzichtig een weg over haar wang. Ze wilde mooier zijn, zichzelf mooier voelen. Continu als ze naar haar spiegelbeeld keek zag ze niets anders dan een misbruikt en smerig meisje. Een meisje met een enorm geheim die niemand ooit te weten kwam, puur omdat haar lichaam het weigerde te vertellen. Haar gedachten wilde het schreeuwen, haar hart wilde Cameron huilend in de armen vallen, maar haar lichaam protesteerde. Enkel de poging tot praten zorgde er al voor dat het duizelde dus ze deed het niet. Voorzichtig liet ze een hand over haar lichaam glijden, alles raakte ze aan en ze stopte bij haar bovenbeen. Ze herhaalde dit, vaker, sterker, harder. De pijn die haar nagels gaven voelde geweldig, het leek haar even te beschermen van de pijn die ze vanavond weer ging voelen. Vier rode strepen liepen over haar lichaam en ze glimlachte. 'Verdiende loon Paige,' sprak ze zachtjes. 'Verdiende loon.' 

Het licht van de maan liet enkel de contouren van het lichaam van haar vader zien. Ze wist dat hij aan het kloten was met zijn riem, omdat hij hier altijd moeite mee had. Machteloos zat ze op bed, haar maag schreeuwde om eten. Ze had spijt dat ze de lasagne had overgeslagen. De schaduw kwam dichterbij en ze voelde haar hart sneller kloppen. 'Ik bof maar met jou weet je dat?' sprak de stem van de man die ze al heel haar leven probeerde te vergeten. Een hand streelde haar wang en streek een pluk haar achter haar oor. Paige huiverde. 'In het maanlicht ben je nog mooier.' Paige probeerde te denken aan een jongen van haar leeftijd, Cameron, iemand. Iemand die deze woorden tegen haar zei en ze ook meende. Iemand die deze woorden voorzichtig uitbracht en haar echt het gevoel gaf dat ze veilig was. En terwijl ze enorm haar best deed dit persoon in te beelden lukte het haar niet. Het gebeurde opnieuw, zoals altijd. Paige probeerde niet te huilen terwijl het die avond weer zoals elke andere avond was. Lust was sterker dan wat dan ook.