Cephede İlk Gün

Çok soğuk bir geceydi.Her tarafta insanlar bir o yana bir bu yana... İnsanların içinde korku,keder,şaşkınlık... Bazısı sarılmış kitabina sadece öleceği zamanı bekliyor.Bazìsı da silahına sarılmış vaziyetle ağzından bildiği duaları mırıldanıyor.Asker kafirlere bu vatanın alınamayacağını göstermek için çatışmayı bekliyor.

    Akşam vakti oldu.Herkes yarını,ailesini ve ölen can dostlarını düşünüyor.Açlık hikaye burada yani ben düşünmüyorum...Zaten yarın yaşayacağim belli bile değil bana değil arkadaşlarıma verin diyip geçiştiriyorum.Komutanımız her Ali,Mehmet dediğinde ses gelmiyor.Üzücü ve benim içimimi yakıyor bu vatan harbi.Her gün daha bitmemiş çocukların gözümün önünde ölmesi sinirlerimi arttırıyor.Ben de her çocuk için bir düşman diyerekten saldırıyorum.Zaten kaybedicek bir şeyim kalmamış.Elimdeki tek şey vatanım onu da kimseye veremem.Aklımda sorular var.Bu kafirler nasıl vicdansız oluyor bu kadar.Sanki eğleniyorlar bizle.Adetleriymişmiş.Kulaklarımızı kesip gerdanlık yapmak...