Topielec

1.

  Noc. Gwiazdy na niebie biją niezwykłym blaskiem. Księżyc w pełni odbija się w lśniącej czernią tafli wody.
Młodzieniec stojący na brzegu jeziora. Wpatrujący się w nieprzebitą czerń. Oświetlony lekką poświatą srebrnego strażnika nocy.

W głębi jeziora przemyka pomiędzy wodorostami stworzenie o trupiobladej skórze i kruczoczarnych włosach. Widzi wszystko. Jaśniejący wśród ciemnego nieba Księżyc otoczony gromadką gwiazd. Chłopca na skraju jeziora. Nic nie ujdzie uwadze jego zgniłozielonych oczu.

Podpływa na powierzchnię. Młodzieniec od razu go spostrzega. Wydaje mu się, iż ujrzał najwspanialszą istotę. Pragnie jej dotknięć. Być przy niej. Potwierdzić jej istnienie.
Zamroczony kuszącym spojrzeniem czarnowłosego zaczyna iść przez wodę w jego stronę. Nieświadomy śmiertelnego niebezpieczeństwa.

Istota o wielkich, pięknych zielonych oczach ujmuje twarz młodzieńca w swe dłonie koloru kredy. Chłopiec traci grunt pod nogami. Stworzenie zbliża swe wyblakłe usta w jego kierunku i po chwili wpija się nimi w usta młodzieńca. Aż do krwi. Czerwona ciecz zakłóca czerń wody. Znajdują się coraz niżej nadal w uścisku. Chłopiec czuje, jak zaczyna się topić. Lawirują połączeni wśród wodorostów koloru oczu napastnika.
Płuca chłopca zaczynają wypełniać się wodą. Zaczyna się wyrywać. Próbuje krzyczeć. Jednak chude ręce istoty trzymają go w miejscu. Walczy o odrobinę tlenu. Z całych sił próbuje wyrwać się zdradzieckiemu stworzeniu. Ostatnim, co widział był jego uśmiech. Delikatny i wyblakły.

Cisza. Ciało dryfujące na wodach jeziora. Wszechobecna ciemność. Spokój.

Topielec czeka na kolejną ofiarę.