Yüzünüzü aynada her gördüğünüzde mutlu olanlardansaniz,ne mutlu size...Ben karanlığa kaçanlardan biriyim,aynayla mümkünse karsilasmayanlardan.
Gün başladığı gibi biter,ben sayarım... O gün ne kadar az yansıma çıkmışsa karşıma o kadar sansliyimdir,buna ne kadar şans denirse.
Bir şeylerden kaçmak kolay,sürüne sürüne de olsa uzaklaşabilir insan memnun olamadığı şeyden,ama söz konusu kendinizseniz bu pek.kolay olmuyor. Nereye gitseniz kendinizi de götürüyorsunuz. Peşinizi bırakmayan bir şeyden nasıl kaçacaksınız ki. İşte bu noktada tahammül etmeye başlıyor insan ya da kedini yaşamın içinde sürüklemeye. Siz buna sürünmek de diyebilirsiniz,dilerseniz...
MEKTUP1
Yazıp yirttigim binlercesinden birisi olmaması dileğiyle başlıyorum. Merhaba...
İç sıkıntımı sana bulastirdigim için ne kadar üzgünüm,bilemezsin ama elimde değil. Neşeli,girdiği yere aydınlık saçan bir insan olmak hevesiyle uyanıyorum her sabah. Nemrut,yüzüne bakılmaz bir insan oluyorum yine de... Dedim ya elimde değil... Sana bu aptal mektupları yazıp yazıp yirttigim için kızıyorum en çok kendime. Bu oyun uzadı artık diyorum,bugün söyle...İnceldiği yerden kopsun diyerek çıkıyorum evden,lanet olsun diyerek giriyorum gece eve...
Bir mucize olsa,bir sabah uyandığımda tam da senin istediğin adam olsam diye hayaller kuruyorum,ama nafile elbette...Çok üzgünüm,seni seviyorum.
