ŞANS

Çocukluk..

Ben murat , ahmet ben ve cengiz. Üçümüz her daim beraberdik. Ahmet esmer yeşil gözleri olan oldukça şirin bi çocuk , cengiz deniz mavisi gözleri ve sarı saçlarıyla mahallemizin kıvancıydı adeta.ben uzun siyah saçlarımla dikkat çekerdim hep, gözlerim koyu kahverengi, tenim buğdaydı.Hepimizi ailesi yoksul ve zayıf insanlardı.

Günlerden yine pazartesi. Biz çocuklarla mahallemizin en geniş yerinde toplanmıştık, Ahmet'i bekliyorduk. Biz Ahmet'e hep karaman derdik, esmer olduğundan. Ahmet gelmişti. Ahmetin
Ailesi Ahmet' e şiddet uygulardı, onun yeşil gözlerinin altını hep mor ve ağlamaktan çökmüş görürdük. Daha 10 yaşındaydık. Bizim dostluğumuz paha biçilemezdi. Ahmet ağlarken kalkıp oynayamazdık, yanına gittik cengiz ve ben. Ona sarıldık, çocukluk işte elimizden bişey gelmiyordu, arkadaşımız için üzülüyorduk. Anlatmasını istedik.

BEN:Ahmet, kardeşim. Yinemi vurdu sana o adam.
CENGİZ: ulan şerefsiz, bacak kadar olmasam bacaklarını kırardım!
******
Cengiz bizim en sert olanımızdı,sayar söverdi her seferinde. Onun aramızdaki lakabıda cengo' ydu
******
Ben: cengo bir dur be oğlum, sakin ol, anlatsın çocuk.
AHMET: anlatılcak bişey yokki murto, İçmiş yine, anneme vurdu, dayanamadım, Kalktım yapma baba nolur dedim yalvardım. Banada vurdu bende kaçtım evden.
********
Banada hep murto derlerdi, lakabımdı aramızda.
********
BEN: ah be karaman, biz büyüyüp kocaman adamlar olduğumuzda, para kazanıp çıkacaz buralardan. O baba dediğin adamıda öldürücem.

CENGİZ: nasıl sen öldürüceksin murto o iş benim kimse dokunmayacak.
*****
Ahmetin yüzü biraz olsun gülmüştü cengizin tavırlarından. Atarlıdır falan ama bizi güldürende oydu herzaman.
Mahallemizde küçük bir dükkan vardı, dükkanı işleten osman amca her önünden geçerkenki bakışımızda kıyamaz, bize birer çikolata verirdi. Mahallemiz bizi ailemizden çok severdi zaten. Benim sadece elimde olsa dünyaları önüne sereceğim anneciğim vardı. Benimde babam aynıydı, cengizinde öyle. Ahmetin sesi çok güzeldi , yanık bi ses tonu vardı. Ama bunu bizim bildiğimizi bilmiyordu. Çünkü hiç bir zaman şarkı söylemezdi yanımızda. Biz onu hep söylerken duyar, kenarda dinlerdik, haberi olmazdı. Cengiz , çok güzel resim yapardı. Hatta bir kere boya bulup buluşturup mahallenin duvarlarına bişeyler karalamıştı. Tabiki onun yeteneğini bildiğimizi bilmiyordu. Karaladığı duvarları gece hallettiği için kimse bilmez sanırdı. Benim yeteneğimde vardı elbet onlar biliyormu bilmiyorum, bende bazen osman amca dikiş nakış yapardı, bende çok güzel yapardım. Ee göre göre öğrenmiştim artık. Belki yoksulduk babalarımız çalışmaz içerdi, ama kalbimiz temiz çocuklardık. Beraberken mutluyduk, hiç ayrılmazdık.

Yine günlerden bigün, yürüyoduk mahallede. Bizim mahallemize gelen kızlar vardı, zenginlerdi. Biz gibi üç kişiydiler. Her yaz gelirlerdi buraya. Birinin adı, Esra birinin adı, meral diğerinin adı, Aslı' ydı. Esra'nın ahmet gibi yeşil gözleri ve pürüzsüz esmer teni vardı. Meralin cengiz gibi, mavi gözleri sarı saçları vardı. Aslı'nın benim gibi koyu kahverengi gözleri, simsiyah uzun saçları vardı. Birbirimize kısmen benziyoduk. Çok güzellerdi, gördüğümüzde çenemiz göğsümüze kadar açık bakardık, imrenirdik biyandan, onların babalarının annesine olan aşkını, sevgisini ve sadakatini gördükçe , Kızlarına olan ilgilerini, dokunurken bile çekindiklerini gördükçe imrenirdik biz. Yanlarından geçerken bize bakışları çok aşağılayıcıydı haliyle, ama alışkındık üstümüz başımız per perişan tabi onlar pırıl pırıldılar. Bakışlarını biyana bırakalım, aralarındaki bazı konuşmalara kulağımız takıldı.

ESRA: neden böyleler Aslı, onların ailesi yokmu?
ASLI: vardır belki onları sevmiyorlardır.
*****
Haklıydı Aslı, bizi sevmiyolardı Babalarımız. Ama onlarda biz gibi 10 yaşındalar, çocuğuz işte, ne kadar kötü düşünebilirki?
Cengiz yine yaptı yapıcağını, tutamıyoruzki, patlamaya hazı bomba gibi çocuk.

CENGİZ: ne bakıyorsunuz kızım? Dönsene önüne. Bırakın bizi çekiştirmeyi. Yoksuluz işte!
BEN: oğlum bi rahat dur. Bakma şunlara.
Diye uyardım. Meral, Cengiz gibi atarlıydı ve ayrıca sertti. Cevapsız kalmadı.

MERAL: sizi neden çekiştirelim biz,nerden çıkarıyosun?. Bakmayı bırak .görmessin,duymassın.

CENGİZ: bırak kızım laf etmeyi hadi işine bak.
Kolundan ben ve Ahmet çekerek zorda olsa Cengiz'i ordan uzaklaştırıldık.
O sırada Ahmet'le Esra'nın bakışmalarını yakalamadım değil. Ahmet'le biraz alay ettim.

BEN: Ne o Ahmet hiç sesin çıkmadı, sanki gözlerin Esra'daydı diyerek kıkırdadım.
AHMET: Ne alaka oğlum, önüne bak sen.
Diyerek bana diklendi. Aşık oldu herhalde bizimki. Ama aşkı düşünecek halde değildi tabi, üstüne gitmek istemedim.

Ertesi sabah Ahmet, herzamanki beklediğimiz yere gelmedi. Bi kaç saat bekledik, hala ortalıkta yoktu. Çocuk her sabah ağlayarak geldiğinden, başına bişey geldi diye korktuk. Ahmet'in evinin yolunu tuttuk Cengiz'le. Evin önü kalabalıktı, koşarak içeri daldığımızda Ahmet kenarda ağlıyordu, annesi yanında ona sarılmış ağlıyordu. Babası kanlar içinde yerde, Ahmet'in elinde kanlı bıçak. Şok olmuştuk, yaşımızda küçük haliyle korktuk, Ahmet'in yanına gidip oturduk , ağlamaya başladık. Polisler kapıya geldi, Ahmet, o yaşta karakol kapılarında harap oldu bi süre, annesinin adı melekti, melek teyzeme bizde kalmasını teklif ettim, annem ona destek olur diye, babam zaten eve uğramaz, karı kızla kumarla parayı çar çur ederdi. Kabul etti , biz karakolun önünden ayrılmadık hiç bir an Ahmet' e kıyafet getirdik , elimizden geleni yaptık. Çocuk olduğu için ve babasının şiddetinden dolayı mahkemeden kurtuldu ve serbest bırakıldı. Eve gittiğimizde melek teyzenin yüzündeki gülüşü mutluluğu unutamam. Zor günler geçirdi Ahmet, hep yanında olduk herzamanki gibi. Yanından bi an olsun ayrılmadık, biz birbirimize çok düşkündük.
**************
NOT: Arkadaşlar, ilk kitabım, o yüzden varsa bi yanlışım affola. Yazdığınız yorumları dikkate alıcam. Eklememi istediğiniz şeyler olursa hayal gücünüze güveniyorum. Umarım seversiniz ilk bölümümü. Şimdiden teşekkürler :))