Jaren en jaren geleden, terwijl Madame Blackman een smeekbede hield tijdens haar eigen executie.
"Alsjeblieft, ik smeek het je! Spaar me! Ik heb niks misdaan! Ik ben onschuldig!"
"Je bent schuldig tot dat het tegendeel bewezen is, madammeke."
"Vermoord me dan niet voor de ogen van mijn zoontje! Hij is nog zo jong en onbeschadigd!"
"Mooi! Je gaat akkoord met de dood. Dat betekent dat je je schuld bekent."
Het dubbelloops jachtgeweer werd tegen Blackman haar achterhoofd gezet.
"Niet voor zijn ogen! Alsjeblieft niet! Ik smeek het je.."
De jonge Clayton zag toe hoe zijn moeder werd geëxecuteerd en vanaf dat moment was hij beschadigd. Hij ging van weeshuis naar weeshuis, want hij was onhandelbaar. Hij begreep de steeds plotse verhuizingen nooit, want hij had nooit wat misdaan. Zo lang als hij zich kon herinneren, werd hij uitgekotst door de mensen. Hij wist zeker dat dat kwam, omdat zijn moeder de moord van de eeuw had gepleegd volgens de mensen. Wat de mensen en hijzelf niet wisten, was dat hij een demoon was. Een demoon gedoemd tot in de eeuwigheid.
