Merhaba ben kumsal 10 yaşında bir kız çocuğuyum ama yaşamaktan nefret eden bir kız şimdi bana soracaksınız yaşamaktan neden nefret ediyosun diye
Size şöyle anlatayım ben 8 yaşındayken annemi ve babamı kaybettim bir ilkbahar günüydü sabah hep birlikte kalktık ben uykudan gözlerimi açınca babamı araba hazırlarken gördüm koşa köşe nereye gidiyoruz baba dedim
Pikniğe gidiceğiz kızım dedi
Annem kumsal diye bağırdı
Bende efendim anneciğim dedim yanına giderek
Kızım hadi kendine küçük bir çanta hazırla pikniğe gidiyoruz dedi
Bende tamam diyerek yukarı odama çıktım çantamı bazamın altından aldım ve ilk olarak kitabımı sonra kalemimi daha sonra ise bi kaç parça kıyafet koydum aşağıya indim bu arada ailenin tek çocuğu benim o yüzden çok ilgi görüyorum yola çıkmak için eşyaları arabanın bagajına koyduk ve arabaya bindik piknik alanına vardık
Güzel bir yer seçti babam
Hep birlikte oturduk ama gittiğimiz yer huzur vericiydi ağaçların o pembe çiçekleri masmavi gökyüzü minik serçelerin sesi herşey o kadar güzeldi ki etraftan gözümü alamadım
Yemeğimiz hazırlandı
Yedik
Sonra annemden ve babamdan biraz gezinmek için izin aldım ilk başta tepki gösterip hayır dediler sonra gözlerimi biraz daha büyüterek onlara bakınca kıyamadılar tamam dediler çantamı sırtıma aldım ve pembe çiçekli ağaçların aralarında dolaşmaya başladım kendimi o ağaçların güzelliğine o kadar kaptırmıştım ki
Hava karardığında yolumu kaybettiğimi anlamıştım
Ama geri dönememiştim çünkü ne kadar salak bir şeyki yolumu bilmiyodum şimdi annemler beni arıyordur dedim oturup bir ağacın altına ağlamaya başladım
Birden bire bir ses geldi daha doğrusu fisıltı korkuyordum etrafıma baktım hiç bişey Yok hemen ağlamayı kesip cesur bir şekilde fısıltının geldiği yere doğru ilerledim biraz yol gittikten sonra ...
