Selam arkadaşlar bu ilk hikayem inşallah beğenirsiniz.
Ailemden olsa gerek, içime kapanlığım beni hergün kemiriyordu. Bunun yanısıra asosyal, utangaç, korkak, özgüvensiz ve aşırı minyonumda. 17 yaşındayım ama hala değişemedim. Ufacık cesaret kırıntılarını toplayıp değişmeye çalışsamda tekrar cam kırıkları gibi dağılıyor ve yine başarısızlığım galip geliyordu. Galiba bu bende alışkanlık yapmıştı.
******
" Rüya!.. Rüya kızım sana diyorum hadi kalk geç kalacaksın okula. Hadi Rüya!! " bu annemdi. Yani üvey annem. Her sabah olduğu gibi, beni uyandırmaya çalışacaktı, ben kalkıyor gibi yapıp tekrar yatacaktım.
Fakat sözkonusu babam olunca yani o iğrenç ve ayyaşlığını belli eden sesi olunca o yatağın rahatlığı bana batıyordu. Anında bana bağırdı.
Hemen kalktım elimi, yüzümü yıkadım ve üstüme rastgele birşeyler geçirdim. Biraz atıştırdım ve evden çıktım. Okula vardığımda her zaman olduğu gibi herkes bana alaycı bir bakış atıyordu. Aslında bunda olağan dışı birşey yoktu, alışmıştım ben artık.
Ben kendi kafamda düşüncelerimle boğuşurken arkamdan doğru omzuma sertçe çarpan bir oğlan yüzünden yere kapaklanmıştım. Kafamı yukarı uzatırken gördüğüm bir el beni kaldırmak için bekliyordu. Tabi koridorda beni gören herkes bana ölesiye gülüyordu hatta buna gülmek denmez bildiğin anırıyorlardı.
Kim olduğunu görmeden elimi uzattım ve kalktım ama onu göremiyordum. Çünkü gözlüğüm düşmüştü. Kim olduğunu anlayamadığım kişi bana gözlüğümü uzattı. Gözlüğü takarken rezillik ve eziklik duygusuyla kıpkırmızı olmuştum.
Sonunda karşımdaki kişiye baktığımda tahmin ettiğim gibi erkekti.Fakat biraz daha dikkatli baktığımda adeta büyülenmiştim . Gördüğüm şey tarif edemediğim tonda ve mükemmellikte mavi gözlerdi.
Umarım beğenirsiniz ben çok beğenerek yazdım kısa zamanda yeni bölümler yazacağım. Sizi seviyorum. :* <3
