7 yaşında... evet hepinizin, hatta hepimizin hikayesi doğduğumuz anda başlar. Ama benim hikayem 7 yaşında başladı...
7 yaşımın önceside vardı. Ama benim hikayem babamı kaybetmemle 7 yaşında, 17 yaşımın 10 sene öncesinde başladı. Anlatayım, 1. Sınıfa gidiyordum. O gün hayatımın en mutlu ama en acıda günüydü. Okumaya geçmiştim o gün. Uyduruktan ama bir yandan da mutlu eden o kurdele mutlu etmişti beni. Anneme, babama o yaşımda vereceğim en büyük hediyeydi belkide, sevinmiştim. Her neyse gelelim asıl meseleye. Okul çıkışı... evet okul çıkışı hava bilhassa karanlık, çıkışıma her gün gelen annem yok arıyorum her yere baktım annem yoktu. E küçüğümde korkuyorum haliyle. Birden karşımda babaannem belirdi. Babaannemin buruk suratı, hüzünlü hali ama burukta bir gülümsemesi vardı o akşam. Tuttu elimden birlikte eve gidiyoruz.
İşte en acı kısmı yani benim için... sokağın başından duyuluyor bizim evdeki haykırış çığlıkları.
O gün kapıdan girişimle, annemin ikbal baban ölüyor kızım diye bağırışı bir oldu. Hemen odaya koştum, neyse ki... babamın bana sarılacak kızım diyecek kadar dermanı kalmıştı. Sanki son anını beni son bir kez görüp, bana sarılmaya saklamış, beni beklemişti babam. Bana sarıldı ve son nefesini verdi o an yoktu babam bana sarılmış bi halde aktı gitti hayatımdan.
Ertesi sabah, bi araba gelmişti. Bu arabanın hayırlı bir iş için gelmediği belliydi. Üzerinde yazan yazıyı zar zor heceleye heceleye okumayı başarmıştım, " her nefis ölümü tadacaktır. " tahtadan bir yatağa yatırmışlardı. O zaman ki aklımla böyle biliyorum tabi ki. Her neyse, babamı tabuta yerleştirdiler, sonra da arabaya. O yeşil araba babamı benden çok uzağa götürecekti. Çırpındım, ağladım,
haykırdım. Ama olmadı o araba, o tabut, o ölüm aldı babamı benden.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Asırları devirdi mezarlıklar...
Non-Fiction7 yaşımda, küçük bir kız çocuğuyken yaşadıklarım ve 17 yaşıma kadar neler yaşadığımı adım adım ilerlettiğim bir hikaye oluşturacağım. Yaşadığım acı ve psikolojik olarak biraz biraz çöküş.