Gün Batımı

İşte Gidiyoruz!

Ya gerçek mi bu? Şimdi ben gerçekten otobüse mi biniyorum? Gidiyorum öyle mi! Tamam sakinim, şimdi derin bir nefes al. Tamam. Şimdi yüzüme de iki tokat. Evet insanlar bana "Gerizekalı mı bu" bakışı atıyorlar, haklılar da. Evet her şey gerçek bindim otobüse. Yanımda oturan teyze yüzüme baktı ve

"Kızım sen iyi misin bir şey mi oldu?"

Gülümseyerek baktım teyzeye zaten herkese gülücükler saçıyordum.

"İyiyim teyze yok bir şeyim hatta haddinden fazla iyiyim."

Anlamamışçasına başını iki yana sallayarak önüne döndü. Otobüs haraket etmişti ve gece olduğu için içerinin ışıklarını söndürmüşlerdi. İçim kıpır kıpır önümdeki koltuğa eğildim:

"Uyudun mu?"

"Saçmalama Beren sence bu heyecanla uyumuş olabilir miyim?"

"Gerçekten gidiyoruz yani öyle mi?"

"Gidiyoruz!" Diye sevinçle haykırdı.

"Sorayım mı?" Dedim imalı imalı.

"Sor ya çok sıkılırım böyle."

Yapabildiğim en masum yüz ifademle yanımda oturan teyzeye döndüm.

"Şey acaba sizden bir şey rica edebilir miyim?"

"Buyur kızım."

"Ya bizim gidişimiz çok ani oldu da son iki bileti arkadaşımla ben aldık ama yan yana yer yoktu. Ayıp olmazsa ön sırada oturan arkadaşımla yer değiştirir misiniz?"

Damla adeta bir bebek masumluğuyla arkaya dönmüş teyzeye bakıyordu. Teyze bir Damla'ya bir de bana baktıktan sonra hiçbir şey demeden çantasını alıp ön sıraya gitti. Biz de teyzeye teşekkürler yağdırıyorduk bu arada. Damla yanıma gelince anında hayallere daldık. Sanki haftalardır bıkmadan usanmadan yaptığımız şey bu değildi. Yaklaşık bir saat sonra gözlerim yanmaya başlamıştı. Damla müzik dinliyodu bense kafamı cama yaslayıp son üç ayda tahmin edemeyeceğim şekilde değişen hayatımı düşünmeye başladım.

Aslında hiçbir şey planlı değildi. Ben lisede son yılımı YGS, LYS derken ot gibi yaşamıştım. Hayatımda test kitaplarından başka kitap, annem ve Damla'dan başka da insan yoktu. Annemin isteğine göre tıp kazanmalıydım ama ben küçüklüğümden beri hep tiyatro oyuncusu olmak istemiştim. Sonuçta sınava girdim. Ve anneme yalvarmalarımla tercih listesine Bodrum'daki bir üniversiteyi yazdım. Puanım tutmuştu ama beni oradan çağırıp bir yetenek sınavına soktular. Sınavı kazandım ve Damla da orada başka bir üniversitede iç mimarlık okuyacaktı. Kısaca şu an yeni evimize ve yeni hayatımıza gidiyoruz!

Damla'nın uyumadığını görünce kulaklığını çektim. Gözlerim deli gibi yanmasına rağmen uyuyamamıştım.

"Annemlerin otobüsü kaçtaydı?"

"Öğlen 12'yi çeyrek geçe binecekler diye hatırlıyorum."

Annelerimiz asıl ağır yüklerle arkadan geliyorlardı. Damla'nın teyzesi, Melek teyzenin bildiği güvenilir bir sitede ev kiralamıştık. Aslında Damla teyzesinin evinde kalabilirdi ama 4 yıl boyunca onlara yük olmak istememişti. Ben de Bodrum'da üniversite kazanınca beraber ev kiralamamıza annem de razı olmuştu. "Annemler" demiyorum çünkü annem ve babam ben 9 yaşındayken boşandılar. Yaşımdan dolayı velayetim anneme verildi. 2 sene sonra da babam başka bir kadınla evlendi. Şimdi ise benim hayatıma fazla karışamıyor.

Annem başıma kötü şeyler gelmesinden korktuğu için beni yollarken çok tereddütlüydü. Bense onun fikrini değiştirmesinden korktuğum için adeta arkamdan kovalayan varmış gibi Bodrum'a yollandım, tabi Damla da peşimden.

"Biz direk teyzenlere gideceğiz dimi?"

"Evet zaten otogar evlerine yakın bi taksiyle falan gideriz."

"Tamam olur."

Yanmaya daha fazla dayanamayan gözlerim ve aklımda Bodrum maceralarımla uyumak için kafamı cama yasladım. Gerisini hatırlamıyorum.