Boğazımda o garip acı var yine...
Sen her aklıma geldiğinde oluyor böyle. Ağlayamamaktan falan değil aslında sebebini biliyorum. Tıkabasa özledim ben seni. Boğazıma kadar geldi artık. Seni sadece resimlerde görmek ne kadar acı veriyor, anlatsam anlar mısın ki ? Bana bakıyormuşsun gibi hayal ediyorum hep. Ben de gözlerinin içine bakıp gülüyorum. Sonra elimi uzatıyorum yanaklarının kırmızısına dokunmak için. Yine dokunamıyorum işte. Sen o resmi çeken kişiye gülüyorsun ben ise onu senin gözlerini bu kadar yakın görebildiği için delicesine kıskanıyorum.
Şu sıralar yaptığım hataların farkına daha iyi varıyorum. Meğer seni kendimden uzaklaştıran benmişim. Sen bir kez daha suçsuz çıktın işte. Bak ben anladım artık suçumu. Birdaha yapmam hiç, gel sen yeter ki.
Önceden anlatırdım seni herkese. Şimdi anlatamıyorum da. Onları da bıktırdım hissedebiliyorum. İçime atıyorum seni ve özlemini. O yüzden doldum diyorum ya. Bi gelsen ferahlarım. Harbi bi gelsen ya sen?
Yine bana öğütler verirsin. Kısa kısa da olsa konuşuruz. O da yeter inan bana.
Tek ümidim yine Eylül'den. Niye mi? Sen hep Eylül'de geliyorsun, onu da geçenlerde farkettim. Bu Eylül de gel ama, bıkma nolursun. Bu sefer büyüdüm ben, sen büyüttün beni. Nasıl davranacağımı biliyorum artık. Tam senin istediğin gibi olucam söz.
Geldiğinde ilk söyleyeceğim şey seni tıkabasa özlediğim olacak, işte tam şuraya, boğazıma kadar...
