Uykusuz, bıkmış ve sinmiş,
çapraz yatağımın kenarında, kocaman bir devim.
Gece yorgun, ben daha yorgun.
Ellerim yatağın soğukluğunu arıyor, bihaberim.
Bir kurşun çakıyor gökten,
şehir aydınlıkla çarpılıyor.
Alıyor gözümü, siper oluyor elim.
Işığa acıkmış bu kentte rahatsız olan bir benim.
Kim bilir nerede atıyor,
sensiz, sizsiz, hissetmeyi unutmuş kalbim.
Karanlıklar çöken suratım,
örtmeye yetmiyor senin verdiğin o hissizliği.
Şimdi başka bir sen,
minnacık kadın, sen ki benim güzel evim.
Yüksek burçları olan kalemin,
çanları çalıyor yine bu güzel şehrin.
Al beni, vur yine bana,
Yeter artık değsin kalbime elin.
