Merhaba. :D Bu benim ilk hikayem.Öylesine başladım ve şuan 2-3 bölümü hazır,küçük bir kısmını paylaştım şimdilik beğenirseniz devamı gelir.:)Yorumlarınızı bekliyorum. :D
Doğduğu günden beri yalnızdı Natalia.Newyork yetimhanesinin duvarları arasında büyümüş burayı yuvası edinmişti.17 yaşındaydı,onun için artık ayrılma vaktiydi.Ferrer ailesi onu evlat edinmişti.
“Bayan Watson,lütfen..Gitmek istemiyorum,buradan ayrılmak istemiyorum.”
“Tatlım..Biz de gitmeni istemiyoruz fakat kuralları biliyorsun.”
“Elbette biliyorum ama siz de beni anlayın.Evimden gitmem,gidemem.Üstelik şu garip insanları da hiç sevmedim,çok tuhaf bakıyorlar.”
“Ah Natalia.Onları tanımıyorsun bile,seni öyle çok seviyorlar ki.Hem eminim sen de kısa zamanda onlara alışacaksın.”
“Beni seviyorlar mı?Söylediğiniz gibi ben onları tanımıyorken onlar beni nasıl tanıyabiliyor,sevebiliyor?Sadece kaybettikleri kızlarına benziyorum diye bunu haketmiyorum.Hayatlarının bir parçası olmayacağım,benim bir hayatım var.”
dedi ve hışımla oturdu müdirenin karşısındaki koltuğa.Bayan Watson da istemiyordu Natalia’nın gitmesini.Onu seviyor ve hak veriyordu.Fakat Ferrer ailesini geri çevirmek için bir sebebi de yoktu. Ferrer ailesi varlıklı ve tanınmış bir aileydi.Ayrıca Bayan Watson da onları yakından tanıyordu.Bu gerçekten Natalia için çok iyi bir fırsattı,Bayan Watson Natalia’nın geleceğini düşünüyordu.
“Natalia bak..Elbet bir gün buradan ayrılacaksın.O zaman..Tek başına kalabilirsin.Şimdi bir ailen olabilir..Bunları söylediğim için öz..” lafını tamamlayamadı kadın.Araya girmişti genç kız.
“Benim bir ailem var Bayan Watson!Buraya geldiğim gün bana yalnız olmadığımı,bazen annem bazen ablam olacağınızı söylemiştiniz..Unuttunuz mu yoksa?”
“Üzgünüm,yanlış anladın.Elbette öyle,istediğin zaman buradayım biliyorsun ama lütfen durumu zorlaştırma.İstersen hergün beni görmeye gelebilirsin,ben de gelirim tabii.Ama şimdi gitmelisin.Bak seni bekliyorlar.”dedi ve odanın camından dışarı da bekleyen Lucas Ferrer ve Alice Ferrer’i işaret etti.
“Pekala siz kazandınız.Sanırım kendi rızamla gitmezsem kovulacağım.”Buruk bir gülümsemeyle kadına baktı,gözleri doldu.”Hoşçakalın..Bayan Watson..” diyebildi sadece.Birkaç ürkek adımla dışarıda bekleyen yeni ailesine ulaşmıştı.Ferrer çifti onu hemen kucakladı.Natalia ise tepkisizdi,boş gözlerle Bayan Watson’a bakıyordu.
“Herşey için teşekkürler Bayan Watson.”dedi Lucas Ferrer.Kadın gülümsedi,sarılmak için Natalia’ya doğru eğildiği sırada Natalia çoktan çantasını sırtına alıp arabaya doğru yürümeye başlamıştı. “Bir sorun mu var Bayan Watson?”dedi Alice.
“Durumu kabullenemiyor.Doğduğu günden beri,17 yıldır burada.Burası evi ve biz de 17 yıldır ailesiyiz.Beklediğimden fazla sarsıldı.”
“Ama biz onun yeni ailesiyiz.Yani onu seviyoruz,o da bizi sevsin istiyoruz.”
“Bakın bu zaman alabilir.”
“Tamam anlıyorum,elimden geleni yapacağımdan emin olabilirsiniz.Tekrar teşekkürler.”deyip elini sıktı müdirenin.Lucas ve Alice dışarıya çıkmış onları bekleyen Natalia’nın yanına gelmişlerdi.
“Arabanız nerede?Hemen gidebilir miyiz?Üşüyorum.”
“Elbette.Ayrıca “arabamız”de lütfen.Artık senin sayılır.”deyip gülümsedi kadın.
“Pekala “arabamıza” gidebilir miyiz artık?Dondum burada!”Aslında böyle sert davranmazdı Natalia,kızgınlığı zorla istemediği bir şeyin yaptırılmasınaydı.Kötü insanlar değildi Ferrer’ler.Bunu o da biliyordu ama hemen boyun eğmeye de niyeti yoktu.O bir eşya değildi ve kimsenin keyfine göre alınıp,verilemezdi.
“Umarım açsındır.Harika bir restaurant biliyorum!”
“Teşekkür ederim.Bugünlerde iştahım yok.”
“Pekala,sinemaya ne dersin?Korku filmi ha?Whoaa!”
Komik!
“Hayır yorgunum,eve gidebilir miyiz?”
“Tabii,başka zaman gideriz biz de.”Yolculuk sırasında bir daha konuşmadılar.Yaklaşık 45 dakika kadar sonra Ferrer’lerin villasına ulaşmışlardı.Ferrer ailesi şehrin gürültüsünden uzak, sakin bir yerde yaşıyordu.Yakınlarda ki üç beş komşularıyla beraber tabii.Diğer villalarda da Ferrer’ler gibi insanlar yaşıyordu.Bunlardan biri Lucas’ın iş ortağı Cal Hockley idi.Eşi Rose ile iyi arkadaştı Alice.Hockley ailesinin 18 yaşında bir oğlu vardı,David.Bir de 7 yaşında bir kızları,Debby.Debby yaşının üstünde davranıyordu.David bununla baş edemiyordu.Kendisinin bir müzik grubu vardı.Fazlasıyla iyilerdi ama ne yazık ki bir solistleri yoktu.
