My Step Brother Is My Daddy 🔞

*Κεφάλαιο 1ο*

"Σκάσε γυναίκα, σκάσε πια!" πέφτει η πρώτη σφαλιάρα.
"Φύγε Justin, δεν θέλω να σε ξαναδώ!" λέει η μαμά μου μέσα στους λιγμούς της κρατώντας το μάγουλό της.

Ο μπαμπάς μου νευριασμένος σπάει ένα βάζο, παίρνει λεφτά, φεύγει και κοπανάει την πόρτα.

Δεν είναι κάτι ασυνήθιστο πια για εμένα. Τους έχω συνηθίσει. Και αυτοί πλέον καταλαβαίνουν που τους παρακολουθώ στις σκάλες. Πάντα αυτό γίνεται. Ο μπαμπάς μου εξαφανίζεται για κανένα 24ωρο και επιστρέφει πιο μεθυσμένος. Εγώ κλείνομαι στο δωμάτιό μου και κλαίω με λιγμούς.

Δεν αντέχω άλλο αυτήν την παλιοκατάσταση. Μαλώνουν συνεχώς, βρίζονται, χτυπιούνται. Τι έχω κάνει και τα τραβάω όλα αυτά;

"Άρια, σε παρακαλώ βγες έξω να μιλήσουμε"

Η φωνή της μαμάς μου. Έχει μαλακώσει. Είναι λυπημένη, στεναχωρημένη, σαν να απολογείται.

"Μαμά φύγε, σε παρακαλώ"
"Έλα γλυκιά μου άνοιξε την πόρτα, πρέπει να μιλήσουμε"

Ανοίγω την πόρτα. Η μαμά μου κατακόκκινη από το κλάμα όπως και γω. Κοιταζόμαστε για μερικά δευτερόλεπτα βαθιά στα μάτια. Σε στιγμή αδυναμίας, αγκαλιαζόμαστε σφιχτά και το πάτωμα γεμίζει δάκρυα. Ήταν μια από τις λίγες στιγμές που νιώθω δέσιμο με την μάνα μου.

Είναι απόγευμα και μετά από τόση κλεισούρα στο δωμάτιό μου χαζεύοντας facebook, αποφάσισα να αράξω στον καναπέ. Είναι παρασκευή, οπότε οι φίλες μου θα ετοιμάζονται να βγούν. Το κλάμπινγκ για μένα πλέον απλά δεν υπάρχει. Ζω έναν εφιάλτη που δεν μπορώ καν να ξυπνήσω. Έχω να βγω εδώ και μήνες, ίσως και χρόνο. Το μόνο που κάνω είναι σπίτι-σχολείο, σπίτι-σχολείο. Έχω χάσει τον παλιό μου εαυτό. Που έβγαινε και περνούσε καλά. Έχω χάσει τους γονείς μου, τους φίλους μου. Έχω χάσει τα πάντα. Για δες πώς μπορεί να μιλάει ένα 18 χρονο. Κι όμως. Ποτέ μου δεν έχω κάνει σχέση. Ποτέ. Ο πατέρας μου φταίει. Τόσο αυταρχικός, με το ζόρι με άφηνε έξω μέχρι τις 1.

Η πόρτα ανοίγει και βλέπω τον πατέρα μου μεθυσμένο να προχωράει προς την κουζίνα. Η μάνα μου κατεβαίνει κάτω για να δει τι συμβαίνει.

"Justin! Δεν σου είπα ότι δεν θέλω να σε ξαναδώ; Να πας να μείνεις σε μια από αυτές τις τσούλες που πηγαίνεις!"
"Σκάσε γαμώτο"

Τότε ο... πατέρας μου τραβάει την μάνα μου από τα μαλλιά και της δίνει ένα δυνατό χαστούκι. Η μαμά μου είναι έτοιμη να λυποθημήσει. Δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση.

"Μπαμπά! Γιατί το κάνεις αυτό; Άφησέ την ήσυχη!" λέω κλαίγοντας και κρατάω την μαμά μου σφιχτά να μην της κάνει κακό.
"Παλιοπουτανάκι" μου δίνει μια δυνατή κλοτσιά στην κοιλιά και με ρίχνει κάτω. Σπαράζω από τον πόνο και ζαλίζομαι. Τον βλέπω να σκίζει τα ρούχα της μαμάς μου και να την γυρίζει ανάποδα. Αυτός κατεβάζει το παντελόνι του και είναι έτοιμος να βγάλει το καυλί του έξω. Η μαμά μου προσπαθεί να αμυνθεί με τις λίγες δυνάμης που της έχουν απομείνει. Σηκώνομαι πάνω και του ρίχνω μια δυνατή μπουνιά στο πρόσωπο. Πέφτει κάτω και αρχίζω και τρέχω για να πιάσω το τηλέφωνο να καλέσω αστυνομία.

"Ναι, παρακαλώ, ελάτε γρήγορα στην (τάδε) οδό. Είμαι θύμα ξυλοδαρμού και η μαμά μου δεν είναι καλά και...
"Ναι δεσποινίς, δεσποινίς;"

Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω. Ο μπαμπάς μου κατευθυνόταν προς το μέρος μου. Μου άστραψε άλλο ένα χαστούκι και ενώ ήταν έτοιμος να μου αστράψει άλλο ένα, μπούκαρε η αστυνομία.

"Ψηλά τα χέρια κύριε, έχετε το δικαίωμα να μην μιλήσετε, ό,τι και να πείτε θα χρησημοποιηθεί εναντίον σας"

[...]

Ονομάζομαι Άρια και μόλις τελείωσε ο εφιάλτης μου.