Merhaba ben Murat,
15 yaşındayım ve bu hayattan nefret ediyorum neden mi ?? Çünkü ben bir bağımlıyım ve beni bu durumdan hiç kimse kurtaramaz... Arkadaşımın dediklerine inanıp saçmaladım. .
Şimdide deliriyorum.. Bunun kurtuluşu yokmu diye sorarsanız bilmiyorum... Neyse size biraz kendimden bahsedeyim..
Evet, dediğim gibi 15 yaşındayım ve izmir de yaşıyorum... Lise öğrencisiyim.. Annem benden çok çekti ve bir gün onu kaybettim.. Oda beni bırakıp gitti babamda aynı şekilde.. Beni bırakmayan tek şey bir paket uyuşturucu.. Bu hayattan nefret ediyorum...
Neyse.simdi konumuza dönelim gerçi size bahsetmemis olabilirim...
Ben nasıl böyle bir hataya düştüm??..
Anlatıyorum..
Çok güzel bir sabahı ve.okula yol alıyordum.. Okulda Ali diye bir arkadaşım vardı..
Ali: Murat bugün çocuklarla birlikte takılıcaz gel istersen...
He bide ben size çok çalışkan olduğumu soylemismiydim şaka gibi biliyorum ama gerçekten de çok başarılıydım...
Bende Aliye cevap olarak nerede diye sorunca bana cevap vermedi...
Okuldan sonra eve gidip derslerimi göz önünden geçirdim... Ardından annem aşağıdan yukarıya doğru seslenince yemeğin hazır olduğunu anladım. Aşağıya inip yemek yedim sonra Ali aradı geliyormuş deyince bende anneme sormam lazım dedim
ali bu durumda gülmüş olması gerekir ama benim için çok önemli bir konu... Anneme sorduktan sonra dışarı çıktım... Aliler bizim yan sokakta oturuyorlardi.. Alinin yanında Can ve Oğuz vardı...
Yanlarına gittiğimdeyse birde ne göreyim üçünün elinde birer paket uyuşturucu vardı...
Tam oradan ayrilacakken Ali ve arkadaşlarına dedim ki ne.bicim insanlarsınız siz dedim.. Dememle birlikte eve yol alırken Ali benim peşimden geliyordu.. Sonra zaten beni zorla madde bağımlısı yaptılar..
Eve geldiğimdeyse annem çok şaşırmıştı.. E zaten olanları tahmin ediyorsunuzdur.. Bağımlı olmak benim suçum değil veya isteğim değil.. Bırakmak istiyorum ama yanımda olmayınca deliriyorum sanki.. istemedim
