Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Τα βλέφαρά του ήταν βαριά όταν, ξαφνικά, αναγκάστηκαν να ανοίξουν διάπλατα, αφήνοντας την αγουροξυπνημένη όρασή του απόλυτα εκτεθειμένη στο σκοτάδι της νύχτας.
Ο Τζακ περίμενε να νιώσει την οικεία ζεστασιά και το βάρος του σκύλου του ενάντια στο στομάχι του όταν ξύπνησε στο δωμάτιό του μέσα στη μέση της νύχτας. Όμως, ο Τσιπ δεν ήταν πουθενά κοντά του αυτή τη φορά.
Ξεφύσιξε εξαντλημενος, αναγκαζοντας με ολη του την αντοχη τις αισθησεις του να ξυπνησουν μια και καλη. Κοιταξε γυρω του μεχρι που εντοπισε την πηγη των αγριων ηχων που χτυπουσαν ανελεητα τα τυμπανα του.
Ηταν ο ιδιος ο σκυλος του που ετρεχε με μανια εξω απ'το μικροσκοπικο, σκοτεινο δωματιο, καθως το γαβγισμα του αντηχουσε εκκωφαντικα πανω στους τοιχους.
Ο Τζακ απελευθερωθηκε απ'τα παχια σχεπασματα με μια αδυναμη κινηση.
"Τσιπ;..." ψελλισε με βραχνη, αγνωριστη φωνη, ακολουθωντας τον σκυλο του μπερδεμενος και κακοδιαθετος.
Μορφασε με πονο οταν τα ποδια του παραπατησαν πανω στο ξυλινο καβαλετο που κειτοταν αψυχο στο πατωμα του διαδρομου - μαλλον θα το ειχε ξεχασει εκει οταν ζωγραφιζε χθες βραδυ.
Αλλα αυτο δεν ειχε σημασια πια. Συνεχισε ακαθεκτος το δρομο του προς τον κατω οροφο του διαμερισματος του, πονωντας σε καθε βημα.
Ετριψε την χτυπημενη περιοχη του αστραγαλου του φευγαλεα και εξεπνευσε κοφτα. "Τι στο καλο σε επιασε τωρα, Τσιπ;"
Ηταν ετοιμος να σταματησει να ασχολειται με τον υπερκινητικο σκυλο του και απλα να επιστρεψει πισω στα ζεστα, φιλοξενα σκεπασματα του κρεβατιου του. Αλλα δεν το εκανε.
Επειδη τοτε ηταν που ακουσε φωνες. Βαριες, αντρικες φωνες. Και ερχονταν απ'το σαλονι του μικρου διαμερισματος του, μολις μερικα σκαλια μακρια του...
