Son vakitlerimizdi.Onun denizleri kıskandıracak mavi gözlerinin içine bakıyordum.Altın rengi saçları yaşlılıkla beraber beyazlamıştı.Ama ilk günkü kadar tazeydi aşkımız.Son vakitlerimizdi.Elimi sıkıca tutmuş,titriyordu.Büsbütün korkuyor ve ölümün yaklaştığını oda hissediyordu.Ben daha sakindim nitekim işimden dolayı bir çok kez ölümle burun buruna gelmiştim.Elini kendime doğru çektim ve küçük bir öpücük kondurdum.Elini kaşıdı.Kurumuş dudaklarımdan olsa gerek, onu gıdıklamıştı.Gözyaşlarına hakim olamadı.O ağladıkça benim yüreğim parçalanıyor ama elimden bir şey gelmiyordu.Sımsıkı tutuyordu elimi,bırakmıyordu.Çünkü bırakırsa benden ayrı düşücek diye korkuyor, endişeleniyordu.Zaman bizim düşmanımızdı.Dakikalar geçtikçe daha kötü oluyordu.Saatin ‘tik tak’ sesi beynimi deşercesine rahatsız ediyor ve kulaklarımı kapatıyordum.Doktorlar bir ileri bir geri gidiyor işçi karıncalar gibi çalışıyorlardı.Yaşamla ölüm arasında ki ince çizgide duran iki ihtiyar insan için sabah akşam demeden çalışıyorlardı.Ama vakit bizim için dolmuştu.Azrail yoldaydı.Orağa benzer sopasıyla ruhlarımızı bedenlerimizden ayırıp sonsuzluğa doğru sürükleyecekti.Belki beş dakika belki beş saat sonra ama yarını görebileceğimizi sanmıyorum.
Bir anda derin sessizlik yerini telaşa ve korkuya bıraktı.Can dostumun hayat arkadaşımın kalbi durmuş ve artık elimi bırakmıştı.Ellerimin arasından kayıp gitmişti.O deniz mavisi gözleri bir daha açılmayacak bir şekilde kapanmıştı.Daha fazla dayanamamıştım.Yirmi yıl sonra gözlerimden yaşlar akıyordu.Durduramıyordum kendimi.Gözyaşlarım üzüntümle birleşip bir çığ misali büyüdü büyüdü.Duramıyordum bu hayattaki amacım yok olmuş ve ben bunu engelleyememiştim.Allahım al benim canımı da yaşatma bu ızdırabı diyerek mırıldanıyor dişlerimi sıkıyordum.Doktorlar birbirlerine bakmaya başlamıştı.İçlerinden biri saate bakarak adeta ölümünü belgelemişti.Saat 23:05…
35 YIL ÖNCE…
( Hikayenin devamı gelicek, yorumlarınızı bekliyorum )
