We're in a middle of the discussion. I checked the clock to see what time is it right now. Well, I've been doing that thing since yesterday. I feel that there's something going on that ain't right.
As I'm drifting away in my thoughts, we suddenly heard a bump in the door. We were all pretty startled. As our teacher began to teach us again.
Those bumps were heard again. Wait - Bumps are just understatement. It's like something is being thrown away on our door. My classmates began to gossip, about what's happening right now. Some were scared, some were shocked. Me? I don't care about it at all.
Then the door suddenly flew, and hit out teacher. Of course, he became unconscious. But what was really shocking is the one who threw the door.. and it's st
Nakatulala ako. 'Di alam ang gagawin. Nagsitakbuhan ang lahat. Naiwan ako'ng nakatayo. Mag-isa.
I saw lots, by lots I meant like VERY MUCH. And they're heading this way, where I am right now. My instincts told me to run.. well, if you're in my place you would be doing the same thing.
Pumunta ako sa isang kwarto. Hindi ko alam kung saan ito. Ako lang ang mag-isa. Naka uniform parin. Nakahanap ako ng isang kutsilyo. Kaya naisip ko na nasa canteen ako.
Tumingin ako sa paligid. May mga nakita akong tao. Tumatakbo sila. Hinahabol ng zombies. Nag tago ako. Kamusta na kaya ang mga magulang ko? Patay na kaya sila? Hindi. Hindi sila patay.
Lumabas ako sa pinag tataguan ko. Hawak hawak ang kutsilyo. Handa sa ano mang mangyayari. May nakita akong babae. Nakatayo. Nakatalikod. Tinawag ko sya. 'Di sya kumibo. Pumunta ako sa kanya. Hinawakan ko sya sa balikat. Lumingon siya. Lumayo ako sa kanya, nang bigla syng tumakbo sa akin. 'Di ko naisip na zombie pala siya. Sinaksak ko siya sa ulo. 'Di ko alam na umiiyak na pala ako.
Bigla biglang nangyari yun. Punong-puno ako ng dugo. Kinapa ko ang bulsa ko, tinitignan ko kung ano ang meron ako. Tinignan ko kung nandoon yung cellphone ko. Shit! Nasa bag pala ang cellphone ko,at nasa classroom yung bag ko. Pumunta ako sa isang washroom. Chineck ko kung merong zombies. I sighed in relief. Buti wala. Naghugas ako ng mukha ko. Ng kamay ko, at lahat ng may dugo.
May narinig akong umiiyak, sa isang cubicle. Nakita ko yung kaibigan ko. May baril siya. Pero papaano? Tumingin siya sakin. Nag usap kami. "E...ella?? Salamat jusko. Natatakot ako ella. Hindi ko alam kung anong gagawin ko." sabi ko. "Bianca? Pano mo ko nahanap?" sabi nya. "May naririnig kasi akong umiiyak, tsaka nag hugas ako ng mukha ko. Pano ka nagkabaril?" sagot ko. "Ewan ko. Bas-" Naputol ang sinabi niya. May narinig kaming ungol ng mga zombies.
"Anong gagawin natin? Hindi ako marunong bumaril." sabi niya. Pano siya nag kabaril kung hindi niya alam kung pano siya bumaril? "Marunong ka ba bumaril bianca?". "Pumunta ako sa target shooting ng dad ko. Pinasubok niya ako. Masasabi kong medyo marunong ako bumaril." sagot ko sa kanya. Lumabas kami sa cubicle. Kinuha ko yung baril. Mga 20 bullets lang yng nasa magazine. Tinanong ko kung may bala pa siya. Buti nalang meron pa.
In-aim ko yung baril. Handang barilin and mga zombies na pupunta samin. Hindi ko nilayo sakin si Ella. Pumunta kami sa 2nd floor. Nag nanais na may makitang ibang survivors. Naghanap kami kanina ng pagkain sa canteen, pero wala.
