EEN NIEUW HOOFDSTUK WAAAAAAAT?! Sorry dat het zo lang duurde D: HET SPIJT ONS! We wisten echt niet waar we over moesten schrijven maaaaaaaaaaaaaaaar ik (m'n afsluitingsnaam word *tromgeroffel*: ~ Jynniee )
Veel lees plezier ;D
Nadat ik me realiseerde dat ik een vampier was, vroeg ik me een paar dingen af.
Zijn er meer van onze soort?
Zo ja, Waarom heb ik nooit van ze gehoord of gezien? Wat als ik de enige ben, wat zou ik dan moeten?
Heb ik speciale krachten?
Ik heb wel eens films gezien waarbij vampieren heel hard kunnen rennen ofzo, maar sinds ik nog een NewBorn ben ik nog niet zo snel als de normale vampieren.
Sterk ben ik wel, want de laatste keer dat ik een steen probeerde te breken was hij in duizend stukjes en ik heb zelfs in de grond een diep gat gemaakt. Mijn pogingen om een grotere steen te breken zijn echter niet voor niks geweest. Ik ben er namelijk achter gekomen dat mijn huid gestoord snel geneesd.
Misschien moet ik gewoon nog mijn krachten ontdekken?
En dan als laatste,
Waar is Jurre?
Was hij gewoon van plan om me aan mijn lot over te laten? Als hij me gewoon in mijn arm had gebeten was ik nu niet een een of ander monster. Ik zou hem zo graag dingen willen vragen.
Maar ondertussen ben ik hier, op een dak van een hoge flat. Ik had niks te doen en hier kan ik geen bloed ruiken. Opeens kreeg ik erge dorst.
Ik kan maar beter eventjes gaan jagen. dacht ik bij mezelf en sprong van het dak af. Ik landde perfect op de grond en rende naar het bos. Toen ik daar aankwam ging ik op een rots zitten en probeerde een dier te horen of ruiken.
Een heerlijke geur dringt mijn neusgaten binnen. Dit is geen dier. Dat weet ik zeker.
Ik rende er op hoge snelheid naar toe en kwam er al snel aan. Ik zat in een boom en zag een familie die aan het kamperen was. Mijn scherpe tanden kwamen tevoorschijn. Ik sprong eerst op de vader en zoog al het bloed uit zijn lichaam. Het zoontje van van die vader wees naar me terwijl hij heel hard aan het schreeuwen was tegen zijn moeder. De moeder draaide zich om en begon te schreeuwen. Op deze manier trok ik veel te veel aandacht. Ik moest wat doen en raakte in paniek.
Het is niet mijn schuld, toch?
---------------------------------------
Het grind onder mijn benen voelt koud aan. Niet dat dat mij iets uit maakt, ik ben toch al dood.
Soort van.
Ik raap een kiezelsteen op. Hij is zwart en glimt in het zonlicht wat nog net de brug onderdoor komt. Het prikkelt, maar brand niet.
Hoelang zou ik eigenlijk tegen de zon kunnen?
Ik lach zachtjes. Wat moeten de mensen op straat wel niet denken als opeens iemand het uitschreeuwd omdat hij levend gebarbecued wordt en plots uit elkaar valt. Dat is iets wat ik best wel graag eens een keer zou willen zien.
Het liefst bij Jurre-
"Dank je"
Geschrokken spring ik op en kijk waakzaam om me heen, zoekend voor degene die dat zojuist gezegd heeft. Nergens is een teken van leven te bekennen. Tenminste, niet zover ik kan kijken. Pas als ik omhoog kijk zie ik het. Zie ik hem.
Jurre hangt ondersteboven aan een of andere betonnen balk aan het plafond van de brug. Struikelend deins ik achteruit en probeer weg te komen, maar voordat ik het weet staat hij voor me.
