Yine takvim yapraklarından söküp atmak istediğim gün adım adım yaklaşıyordu. Her yılki rutin gerçekleşecek yine kimse hiçbir şey anlamayacaktı. Tabii konuşmak isteyenler olacak ama ben yine kaçacağım çünkü o anı düşünmek canımı acıtmaktan ileri gidemeyecekti. Her yıl bir kere o anın yaşanması beni binlerce kez öldürürken kaçmaktan başka bir şey gelmezdi ki elimden...
Tek bir gün bütün bir yılımı mahvediyor ve sonunda bu döngü içinde yaşamaktan yıpranıyorum ama aynı zamanda bir kişi dışında herkes normal bir hayat yaşıyorum zannediyor. Onlar gibi mutlu olduğumu düşünüyorlar. Öyle olmayı çok isterdim ama ne yazık ki öyle değilim . O gün nasıl acımasızca terk edildiğimi hatırlayınca , umut etmenin hiçbir işe yaramayacağını defalarca kez anlayınca ve onun özleminin geçeceğini düşünürken yine aynı zamanda asla geçmeyeceğini her geçen gün daha da artacağını kendime defalarca anlatınca, asla mutlu olamayacağımı ama sadece etrafıma mutlu görülebileceğini tekrar kendime hatırlatıyorum.
İşte bu benim. Bu iğrenç ama aynı zamanda acınası duygulardan hiçbir zaman kurtulamayacak olan UMUTSUZ VAKA .
.
