Bir Umut...

Oğluma...

   Büyüdükçe anlayamazsın zamanın nasıl geçtiğini. Mutluysan eğer bir yerde dursun istersin. Gitmek istemezsin ait olduğun yerden. Bir gün biri derse "Aşk Nedir?" diye, hiç yüzünü asmadan anlatabilmelisin. İnsan sevmeye küçükken başlar. Anneni seversin önce, sonra babanı. Kardeşin varsa onu seversin sonra. Biraz büyürsün arkadaşların olur, onları da seversin. "İnsan kalbi bu kadar kişiyi nasıl sever anne?" deme. Sevgi öyle büyüktür ki, senin yumruk kadar dediğin kalp olur kainat kadar. Biraz daha büyüdüğünde ise aşkı öğrenirsin, aşık olmayı öğrenirsin. Bu aşk öyle bir aşk ki ne anneni seversin öyle ne de canım dediğin dostunu. Büyüsü öyle farklıdır ki yeni baştan yaratır insanı. Aşık olduğunda acı çekmeyi ve acıyla yaşamayı da öğrenirsin, zamanla mutluluğu aramayı da.

   Sen küçükken ya emziğin yok diye ağlardın ya da oyuncağını elinden biri aldı diye. Aşık olduğunda yine ağlayacaksın. Ama bu sefer küçükken ağladığın sebeplerle değil karşındaki yani sevdiğin, aşık olduğun seni üzdü diye ağlayacaksın. Bazen oyun oynayacaksın aşkla, bazen gerçek hayatmış gibi yaşayacaksın. Okulda anlayamadığın dersler gibi anlayamayacaksın hayatı, yaşadıklarını ve en önemlisi kendini anlayamayacaksın. Çok engeller çıkacak yoluna ilerlemek isterken duracaksın. Durmak isterken bir bakmışsın ki yolu çoktan almışsın bile. Koşmak istemeyeceksin hiç. Çünkü o anki mutluluk çok hoşuna gitmiş olacak. Elindeki değerli sandıklarını kaybetmemek için küçücük adımlar atacaksın. Ve bazılarını da unutmak için, gözünü kapattığında senelerin bir iki saniyede geçmesini isteyeceksin. Yaşamayı öğreneceksin en önemlisi, savaşmayı öğreneceksin. Topla, tüfekle değil, kalple, sabırla, akılla yeneceksin. Mücadele etmeyi öğreneceksin. Bir gün aşık olduğun seni terk edecek işte o zaman anlayacaksın...