Eve geldiğimde saat 12:45'di.Rahatlamak,her şeyi unutmak istiyordum.Ne kadar zor olursa olsun.Birden hatıraları unutamayacağım hissine kapıldım.Pencereye doğru yürüdüm.Dışarıyı izleyip sakin olmaya çalıştım.Dışarda oynayan çocukları görünce istemsiz bir şekilde güldüm.Aniden aklıma bir şey geldi.Hatıralarımı kitaba dökmeliydim.Herkes bilmeliydi yaralı serçenin hikayesini.Elime kalemimi alıp yazmaya başladım.Yazım hatalarımı görünce sinirlenmiştim.Bıraktım yazmayı.Hem benim hikayemi kim ne yapsın diye düşündüm.En azından biraz daha saklı kalmalıydı.Sır gibi saklamaktansa emanet gibi kalmasına inanıyordum.
