Bakit ganito? Ang dami kong tanong sa sarili ko.
Bakit kayong mga lalaki, bakit nyo kami nililigawan
Kung sasaktan at iiwan nyo rin kami?
Bakit nyo sinasabing mahal nyo kami kung di naman pala talaga?
Bakit nyo sinasabi na gusto nyo kami makasama, kung kayo yung nang iwan?
Tapos sasabihin nyo na kami yung magulo, at mahirap intindihin?
Well, think again.
Di nyo alam kung gaano kami nasasaktan ng dahil sainyo,
Di nyo alam kung anong tinitiis namin para sainyo,
Di nyo alam kung gaano namin kayo kamahal
Oo nga, hindi nyo alam.
Kaya ganun nalang sainyo kadali na saktan kami
Kasi syempre, di nyo alam!
Kasi syempre, di naman kayo yung nahihirapan.
Pero bakit tuwing pinapaltan ng buwan ang araw,
Bakit tuwing gabi, ang mga luha nami'y di mapigilan pumatak.
Bakit naiisip parin namin na babalik sa dati ang lahat?
Bakit nalilimutan namin yung sakit na dulot nyo?
Bat nalilimutan namin lahat ng paghihirap dahil sainyo?
Kasi siguro, mahal pa rin namin kayo.
Maybe, I still love you.
Heyy, its Sha. Sana nagustuhan nyo yung prologue. Medyo blank space kasi utak ko eh. Di pa ko move on beh! Char hahaha. Sana po magustuhan nyo tong story na to. Di na importante ko saan ako kumuha ng inspiration dito. Don't ask nalang hahahaha keme. So ayun, sana po magustuhan nyo tooo. Mag eeffort talaga ako dito. Kasi sanay naman akong mag effort lagi eh, huhuhu charing haha. Yun lang mwah.
