TAKINTI

2.BÖLÜM

Yemeğimizi yedikten sonra abim beni evime bırakmak istedi. Ama ben biraz yürümek istediğimi söyleyince beni aldığı parkın oraya bırakıp gitti. Yemyeşil parkta tek renkli şey banklardı.
Yavaş yavaş yürüyerek banklardan birine oturdum. Düşündüm.. Hayatımı, annemi, babamı.. Özlemiştim onları. Aklıma gelen bir fikir ile taksi durağına kadar hızlıca yürüdüm. Boş taksi bulunca direk oturdum arka koltuğa.

Mezarlığa gitmeye karar vermiştim. Uzun zamandır gitmemiştim. Taksi durunca geldiğimizi anlamış bulunmaktaydım. Hızla parayı uzatıp taksiden indim. Saat on bir civarlarıydı.

Etraf hem karanlık hemde sessizdi. Ezbere bildiğim yolu takip ettim. Karşıma annem ve babamın mezarlığı çıkınca içimde bir şeyler oldu. Her ne kadar gelirsem geleyim nefesim kesiliyor ve boğazımda yumru oluşuyor. Bu gerçekten çok zor. Bir kaç zorlu adım ile babamın ve annemin arasında idim. Burnum yanıyordu. Gözlerim dolu doluydu. Sol gözümden bir yaş düşünce ardı ardına geldi gözyaşları.

Büyüyünce ağlamam sanırdım. Büyüyünce güçlü olurum sanırdım. Anneme doğru döndüm. "özledim annecim çok özledim. Biliyormusun baba küçükken hep sessiz ve sakin olduğumu bu yüzden psikolog olmam gerektiğini söylerdin. Oldum işte. Şahsen bu konuda iyi olduğum fazla söylenemez. O kadar değişik biriyim ki psikolok olmama rağmen takıntım var. Ama bu takıntım ile mutlu olmaya çalışıy-" tam devam edecekken bi haykırış duydum.

Kalın bir ses idi. Erkek olduğu apaçık belliydi. Lütfen diyordu. Tekrar duymaya başlayınca sese doğru ilerledim." lütfen gerçek olmasınlar " diye haykırıyordu genç adam. Biraz daha yaklaşıp adamı inceledim. Adam esmer tenliydi. Gözlerinin rengini göremesede parlak cam gibiydi şuan. Elmacık kemikleri dolgundu ve ıslaktı.

Ağlamıştı. Belliydi.

Biraz daha bekleyip kulak kesildim.
"Beni bırakmadın sadece hepsi aptal bir rüya birazdan uyanacağım ve yanımda olacaksın yani sanırım öyledir. Ah! Lanet olsun beni bırakmayı nasıl göze aldın allah kahretsin aklımı yitireceğim. Lütfen lütfen gerçek olmasın lütfen yalvarırım" diyordu. Hâlâ ağlamaya devam ediyorken kaşlarını çattı adam.

Sanırım izlendiğimi fark etmişti. Doğaldı çünkü bu sözler resmen ben 15 yaşında iken aitti. Annem ve babamın öldüğünü öğrendiğimde bu tepkiyi vermiştim. Ağzımdan hıçkırık kaçınca direk elimi ağzıma bastırıp sessiz sessiz bekledim. Adam mezarlığın toprağından kalkıp çevresine bakınmaya başladı. Gözleri benim olduğum yerde durunca bir adım geri attım.

Ayağımın altında ki yaprak hışıltısı ile adam daha da dikkat kesildi. Kalın ve sert ses tonu ile "kim var orada!?" dediğinde bişi diyemedim. Neden bilmiyorum ses tonu beni etkilemişti.