MUTLULUĞUM -DEVAM ETMEYECEK-

GİRİŞ

iLK HİKAYEM İLE KARŞINIZDAYIM. UMARIM BEĞENİR VE HATALARIMI BANA BİLDİRİRSİNİZ. HİKAYEYİ YAZMAMDA YARDIMCI OLAN ELİF'İME BURADAN TEŞEKKÜRLERİMİ İLETİYORUM.

Bir bankta oturmuş sadece gökyüzünü izliyordum. Kulağımda kulaklık, sadece müzik ve ben… O lanet hastalığa rağmen okula gidebiliyordum. İnsanlardan farklı değilim sadece kaşlarım yoktu. Saçlarım azalmıştı ama kelde diyemezdik.

 Omzuma değen elle irkildim. O korkuyla aniden arkamı döndüm. Barkın bana sarılıp, “İyi misin?” diye sordu. “İyiyim. Sadece beni biraz korkuttun.” Geri çekilip sarılmayı kesti. “Üzgünüm, Mona Lisa.” Barkın yaptığı esprinin komik olduğunu düşünüyordu. Kaşlarım olmadığı için – ki buna kaşlarım yok diyemeyiz tek tük var- Gözlerimi devirip omzuna yumruk attım. “Kes şunu!” sesimi ne kadar sert çıkartmaya çalışsam da cırlamaktan öteye geçememişti. Yapıma ters. Sert değilim.

 Yavaşça yürürken her zaman ki Barkın Akay klasiğiyle kulaklığımdan birini çekerek bu sefer o cırladı. “Ne dinliyorsunuz Bayan Lisa?” sırıtma ve alaylı sesi eşliğiyle dalgasını sürdürdü. Oflayarak gözlerimi devirdim. Salak.

 Okula vardığımız da tüm kızlar Barkın’a bakıyordu. Resmen gözleriyle soyuyorlardı. Ama bakmakta da haklıydılar. Barkın’ı yiyecekmiş gibi bakanlar bana kıskançlık dolu gözlerle bakıyorlardı. Kıskançlığın yanında aşağılama duygusu bariz ortadaydı. Bu zaten ölecek amk. Ne bokuma kaşsızla takılıyor?

 Sanki ölmek için gün sayıyorum, sanki bu siktiğimin hastalığına yakalanmak için çaba sarf ettim. Sanki kanser olmak için Allah’a binlerce dua ettim. İnsanların siktiğimin bakış açısı sinirlerime dokunuyor, onları işkence ederek öldürme isteğimi gün yüzüne çıkarıyordu. Ama onları tek bir haraketimle kıskançlıktan öldürebilirdim. Çünkü ben Barkın Akay’a sahiptim.

 Barkın’ın koluna girip, yanağına masum bir öpücük kondurdum. Etrafımda bana kıskançlık kokan gözleriyle bakanlara zafer gülüşümü attım. En yakın arkadaşım benim oyunuma ortak olup, alnıma ufak bir öpücük bıraktı. “Sen de az değilsin, Mona Lisa.”