İhtişamlı bir görüntüsüyle sokağın başından geçiyordu.Gözlerinde ki ışıltı her zamanki gibi güneş kadar parlak ve bir o kadarda solgun yuzuyle etrafında ki arabalara bakıp yanaklarındaki gamzeleri uzun uzun bekletıyordu . Sanki güneş onun için doğmuştu bugün sanki güller onun için açmıştı.Gözlerimi alamadan ona bakıyordum her zaman oldugu gibi cesaretimi aşkımı belli etmek için beyaz mendilin ucunu yakmış ve ceketimin gözüne kırmızı gülü koymuş kanturun önünde beklıyordum.Her zaman oldugu gibi siyah paltosunu giymiş ucu yırtılmış pabuçlarını ayağına takmış, mantur bir şekilde ilerliyordu ilk başlarda ben de onunla ilerledim ama bana göz ucuyla bile bakmamıştı bu beni üzmüştü ki gözlerimin kenarından akan bir damla yaş dudagımı nemlendırmış ve vücudumu soğuk bir esinti kaplamıştı bir an önce konuşmak ıstıyordum . Korku işte vericeği cevabı kendi kendime kurgulayıp kelime haline dönüştürme ve kendime yavaşça belli etme.Duygularımın bir parçası olmalı.Yokuşlu bir ara yoldan aşağı iniyoruz sanırım iş yerine gidiyor belli ki paraya ihtiyaci var. Kimin yok ki ? Adını bile bilmiyorum ama ona bir lakap buldum beyaz melek .Beyaz melek diyorum çünkü beyaz sadedir özgüven verir beyaz bir kağıt parçasının açılmamış sayfasına benzer karalanmamış kirletilmemiş bir sayfaya benzer boş bir o kadar sade ve özgüven verir bu nedenle bu lakabı taktım ona gözlerine baktığımda bembeyaz bir sayfa görüyorum hiç açılmamış bir sayfa beni alıp bir ormanın derinliklerine götürüyor belkide bu yüzden bu kadar bağlandım ona belkide bu nedenle aşığım tüm benliğine.İş yerinin kapısına geliyoruz kenara geçip izliyorum onu o ise bir an önce işe başlama isteğinde.Uzun uzun bakıyorum ona ve kapının içinde görünmeyen bir karanlığa giriyor hiç çıkmayacakmış gibi.Bende geri dönüyorum akşamları 7 gibi çıkıyor işten bende onunla evine kadar geliyorum evinin ışığını açana kadar bir ağacın altında oturup beklıyorum.Akşam olunca tekrar gidip onunla gelicem ama şimdi işe geri dönmeliyim diyip yokuşu bir nefeste çıkıyorum ilerde Mavğana gibi bir adam beklıyor ilk başta tanımıyorum sonra ustam oldugunu anlayıp hızlı hızlı ilerliyorum.Ustam sinirli biridir iki yıl önce eşinden ayrılıp annesinin evine yerleşti çocuklarına nafaka ödüyor ve aydan aya onları görüyor.Belkide bu yüzden bu kadar sinirlidir .Yokuşun bitişine geliyorum ve ustam kalın bir ses tonuyla :
-Nerdesin sen ,bakayım ? (yanaklarını çukurlaştırmış bir şekilde)
-Aşağıdaki iş yerine kadar gittim usta bir arkadaş için (gözlerimi kaçırarak)
-Hadi ordan be ! gine o kızın peşine takıldın diy mi ? Anlamıyor musun olum kız seni istemiyor besbelli.
Kafamı yere eğip susuyorum .yavaş yavaş durdugum yerde ayagımı öne doğru götürüyorum kızdıgımı anlamış olmalı ki:
-Hadi hadi tamam çabuk işine sakın bir daha geç kalma ( geç kalacagımı bildiği halde)
Hemen koşuyorum .Ustam sinirli olsada iyi biridir fakire fukara’ya ekmek dağıtır gördüğü çocuga para verir .İnsanları gülümsetmek için uğraşır bana da genellikle akıl verir ama kime ne fayda ne ben vazgeçtim o kızdan ne de ayaklarım vazgeçti sürekli onu takip etmekten .Aşk böle olmalı beni sarhoş etti belkide deli ama ilk defa aşık oluyorum ilk aşklar unutulmaz derler örneğide benim zaten diyorum ve iç çekiyorum .Yavaş yavaş akşam oluyor Ay gökyüzünü kaplıyor ve yıldızlar belırıyor bulutların arasından güneş kayboluyor ve yerini binlerce yıldıza bırakıyor paydos zamanı geldi ki bitiş zili çalıyor bende önlüğümü çıkartıp hemen dışarıya atıyorum kendimi koşa koşa yokuştan aşağı inip iş yerinin kapısının önüne geliyorum ve teker teker çıkan kişilere bakıp umudumu kaybedıyorum .Ya erken çıkmış olmalı ya da hastalandığı için eve gitti . Kafamda bu sorular belırıyor içimi bir korku kaplıyor onu düşünmekten kendimi ala koyamıyorum ve üzgün bir şekilde yenilmişcesine ilerliyorum kaybetme korkusu bu olamlı ki önüme gelen kimseyi görmüyorum vücudum başkasına ait sanki ben ne desem o tersini yapıyor bu nedenle hızlıca gelen bir tırın onunde kalıyorum bir an gözlerimi sıkıca kapatıp oldugum yerde yumruklarımı sıkıp beklıyorum bir kaç saniye sonra tırın içindeki adam:
