Loving you is Suicide (Nederlands)

Mijn naam is niet erg bekend, ik heb nog nooit iemand mijn naam verteld. Ik ontmoet ook niemand. Ik zal alvast zeggen, dat dit verhaal geen happy ending heeft. Het zal ook niet leuk beginnen. Dit verhaal is het geheim van mijn leven. De vrolijke momenten zullen er zijn. Maar duisternis laat me niet gaan.

Ik ben geboren in een klein huisje aan de rand van de stad. Geen buren, geen voorbijgangers. Alleen ik en mijn vader, mijn moeder heb ik nooit gekend. Mijn vader is een belangrijk rijkman. Hij werkt thuis en is de baas van een belangrijk bedrijf. Hij neemt vaak collega's mee. Dan drinken en lachen ze. Maar mijn vader werkt niet in een normaal bedrijf en de collega's zijn niet gewoon zijn vrienden. Papa werkt als zeer belangrijk pooier. Zijn bedrijf bestaat uit 5 panden door het hele land. Elk pand met tientallen kamers en meisjes. De meeste zijn pas onder de 25. Papa zegt dat hij goed voor ze zorgt en ik me er geen zorgen om moet maken. Ik bemoei me er verder niet mee. Hij neemt vaak meisjes mee naar huis, hij verteld ze over zijn werk en een paar weken later, werken ze voor hem. De avond dat de meisjes komen mag ik nooit uit mijn kamer komen, ik heb nog nooit gezien wat ze doen, maar ik weet dat ze worden 'ingeleid' in het leven van de hoeren. Dat kan soms erg lang duren, tot diep in de nacht. Ik kan er niet door slapen.

Mijn leven is nooit makkelijk geweest. Omdat mijn vader zo'n machtig man was in de zakenwereld, voelde hij zich ook zo in het dagelijks leven. Ik was er vaak de dupe van.

Mijn verhaal.

Ik proefde mijn zoute tranen in mijn mond. Opnieuw en opnieuw werd het harde, koude voorwerp tegen mijn rug geslagen. Ik smeekte en smeekte.

'Wat kan ik er aan doen, papa?!' Riep ik huilend.

Mijn vader smeet de loden pijp tegen de verwarming, wat een hard kabaal veroorzaakte, hij knielde naast mijn gezicht.

'Als je iets zegt tegen iemand, is het gedaan' als voorproefje van zijn dreigement pakte hij me met zijn ene hand bij mijn haar en met zijn andere hand bij mijn keel.

Ik knikte, voor zover het lukte, en mijn vader verliet mijn kamer.

Huilend kroop ik naar het hoekjes van mijn kamer waar ik me zo klein mogelijk oprolde.

Ik kan er niks aan doen

Ik kan er niks aan doen

Ik kan er niks aan doen

Waarom?

Waarom?

Waarom?

Mijn hoofd deed pijn. En niet alleen door wat mijn vader net had gedaan.

Nog geen 10 minuten eerder zat ik met mijn vader in de woonkamer. Trillend van angst had ik gekeken naar mijn vader die ijsbeerde met een geopende envelop in zijn hand. Het was van de burgemeester. Ik was nu 7 en nog nooit naar school geweest. Ik wist niet waarom, maar mijn vader was er goed van afgekomen. De stad had nooit geweten dat er een klein meisje woonde hier. Alle meisjes die papa mee naar huis nam, bleven in de woonkamer waar ik dan niet mocht komen. Vader heeft de rond verteld dat ik altijd bij mijn niet bestaande moeder had gewoond en pas net naar hier was verhuisd, dat ik daarom niet naar school ben geweest. Maar vanaf nu werd dat dus anders.

Het was ochtend en een luid geluid wekte mij. Mijn vader stond in mijn kamer met de loden pijp te slaan tegen mijn verwarming.

'School, 70 minuten' zei hij voor hij zich omdraaide en weg ging.

Ik was nog nooit buiten geweest en ik werd al nerveus bij de gedachte. Ik ben wel eens in de tuin geweest als peuter, maar daar zijn bijna geen herinneringen meer van over. Ik stond voor mijn stoffige spiegel in mijn schooluniform. Ik vlocht mijn lange donker rode haren kamde mijn pony netjes. Ik trok voor de zoveelste keer mijn kousen hoger en mijn rok lager en checkte nogmaals of mijn blouse goed in mijn rok zat.

'Ik ben klaar' zei ik zacht. Ik staarde naar de grond terwijl ik mijn kleine, oude, legergroene rugzak over mijn schouder wierp.

'Je weet het hè? Niet spreken over je verleden of heden. Als ze er achterkomen dat je hier al je hele leven woont, zie je papa nooit meer terug, oke?' Vader pakte mijn schouders vast en keek diep in mijn ogen.

Ik knikte gehoorzaam.

Zodra ik de deur achter me dichttrok, ging er een nieuwe wereld voor me open. Ik had geen idee dat er zo'n diepe kleur blauw bestond, tot de eerste keer dat ik de lucht zag. Kleine, witte wolken zagen eruit alsof ik ze aan kon raken. Ik zette een stap op ons dode gazon. De bruine blaadjes kraakte onder mijn voeten. Vreemd genoeg gaf zelfs dat geluid me een warm gevoel. Toen kwam het moment dat ik voor het eerst van mijn leven een vogel zag vliegen. Ik wist wat een vogel was, natuurlijk, alles was me geleerd. Maar ik had het nog nooit met eigen ogen mogen aanschouwen. Zijn vleugels wisten precies wat te doen en wanneer. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Vrij en als het wonder van moedernatuur vloog de vogel naar zijn onbekende bestemming. Ik volgde hem met mijn ogen tot hij achter de bomen verdween. Bomen, iets anders wat ik alleen maar uit het raam had kunnen zien. Met langzame kleine stappen liep naar de eerste boom die ik zag. Ik legde mijn hand op de stam en keek omhoog. Prachtige witte bloesem hing aan elke tak. Ik ademde nog een keer diep in en vertrok naar school.